Krzew płonący - starotestamentową figurą dziewiczej Matki Chrystusa

Na Synaju, w miejscu, gdzie Mojżesz doświadczył Boga, w IV wieku założono klasztor pod wezwaniem świętej Katarzyny Aleksandryjskiej, zwany początkowo klasztorem „Krzewu Ognistego”. W tym starożytnym sanktuarium znajduje się wyjątkowa kaplica, umieszczona według tradycji, w miejscu „krzewu ognistego”, upamiętniając tym samym objawienie, jakie stało się udziałem Mojżesza. W alegorycznej egzegezie ojców Kościoła „płonący krzew” stanowi wyjątkową starotestamentową figurę opisującą Maryję w misterium jej dziewictwa i Bożego macierzyństwa. Porównanie wydarzenia, jakim było objawienie się Boga w płonącym krzewie z Maryją ma charakter alegoryczny, a więc służy zobrazowaniu Maryjnego misterium: „To, co było przedstawione jako figura przez płomień i przez krzew, otwarcie ukazało się w misterium Dziewicy. Jak na wzgórzu krzew płonął, ale się nie spalał, tak Dziewica zrodziła światło, lecz się nie zanieczyściła. Niech ci się owo porównanie do krzewu nie wydaje rzeczą niestosowną: on prefiguruje ciało Dziewicy, która poczęła Boga” (fragment homilii bożonarodzeniowej Grzegorza z Nyssy, wielkiego ojca kapadockiego z IV wieku).

Jedna z inwokacji zawartych w hymnie „Tercji” (łacińska nazwa jednej z godzin w strukturze tego nabożeństwa, która odpowiada naszej godzinie dziewiątej przed południem) „Godzinek o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny” pozdrawia Matkę Jezusa Chrystusa słowami: „Tyś krzak Mojżeszów, boskim ogniem gorejąca”.