Poszli swoim zwyczajem

W tradycji religijnej narodu wybranego Pascha, obok Święta Tygodni czyli Pięćdziesiątnicy, i Święta Namiotów, była jednym z trzech wielkich świąt, na które każdy Izraelita miał obowiązek udać się w pielgrzymce do świątyni jerozolimskiej (Wj 23,14-17; 34,23; Pwt 16,1-17)[16]. Mieszkający w Galilei, ze względu na dużą odległość od świątyni, udawali się do Miasta Świętego raz w roku na święto Paschy. Obowiązek ten mieli tylko mężczyźni (Pwt 16,16). Jednak pobożne rodziny, ze względu na rodzinny charakter tego święta, najczęściej pielgrzymowały do Jerozolimy wspólnie. Warto także pamiętać, iż do takiej corocznej pielgrzymki byli zobowiązani mężczyźni od 13 roku życia. Dopiero bowiem wtedy chłopiec stawał się dojrzałym i był zobowiązany do przestrzegania całego Prawa. Pobożne jednak rodziny żydowskie, chcąc przyzwyczajać dziecko do wypełniania nakazów Prawa, już wcześniej zabierały chłopców ze sobą do Jerozolimy. Można zatem powiedzieć, iż Maryja i Józef byli niezwykle pobożną rodziną. „Jest ona na wskroś przeniknięta autentyczną pobożnością i duchem przestrzegania Prawa. Razem z nią Jezus idzie w pielgrzymce do Jerozolimy, która z kolei może być zapowiedzią innej drogi, późniejszej podróży Jezusa do Jerozolimy, jaką odbędzie z uczniami, objawiając słowami i czynami swój związek z Ojcem (Łk 9,51-19,28)”[17].

Była to rodzina gorliwa religijnie i pełna miłości do świątyni. Co więcej, Ewangelista podkreśli, iż wyruszyli oni do Jerozolimy jak co roku – wyruszyli tam swoim zwyczajem. A zatem pobożność i gorliwość religijna nie była w Świętej Rodzinie była czymś normalnym. Można powiedzieć, iż owo wyruszenie ku Jerozolimie na święta Paschy, było dla nich czymś tradycyjnym i oczywistym. Czymś, co od zawsze im towarzyszyło. Prawdziwie święta rodzina[18].

Akcja Łukaszowego opowiadania rozpoczyna się w drodze pomiędzy Jerozolimą a Nazaret[19]. Łukasz wspomina o zwyczaju, jakim było uczęszczanie na święto Paschy do Jerozolimy, jednak nie opisuje przebiegu samego święta. Zapisze jedynie, iż święta Rodzina udała się do Jerozolimie we „wspólnocie wędrujących” (gr. synodia). A zatem szli oni we wspólnocie ludzi bliskich – znajomych. Stąd też Dwunastoletniemu Jezusowi pozostawiono swobodę dołączenia do rówieśników i przyjaciół oraz pozostania w ich towarzystwie w drodze[20].

Z Ewangelii dowiadujemy się, że Maryja i Józef  „wracali po skończonych uroczystościach”, a więc zostali dłużej niż obowiązywało nakazane przez Prawo minimum. Zgodnie z Prawem należało uczestniczyć w uroczystościach co najmniej przez pierwsze dwa dni świąt[21]. Owe minimum, to wieczerza paschalna, która była najważniejszym wydarzeniem i spożywana była w pierwszy dzień Święta Przaśników, które trwało przez siedem dni.