Sfery śmierci

Poza koncepcją śmierci naturalnej, jawiącej się jako rzeczywistość ostateczna, nieodwołana, w Starym Testamencie istnieją tak zwane „sfery śmierci” – „stopnie śmierci”. Są nimi choroba, głód, wojna, fałszywe oskarżenia, prześladowania. Te wszystkie „sfery” są już częścią świata śmierci, są doświadczeniami, za którymi ukrywa się moc Szeolu:

„Ogarnęły mnie fale śmierci

i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę;

oplątały mnie pęta Szeolu,

zaskoczyły mnie sidła śmierci.” (Ps 18,5-6).

„Z wnętrzności ryby modlił się Jonasz do swego Pana Boga. I mówił:

«W utrapieniu moim wołałem do Pana,

a On mi odpowiedział.

Z głębokości Szeolu wzywałem pomocy,

a Ty usłyszałeś mój głos” (Jon 2,6-7).

„Oplotły mnie więzy śmierci,

dosięgły mnie pęta Szeolu,

popadłem w ucisk i udrękę” (Ps 116,3).

„Wybaw mnie, Boże,

bo woda mi sięga po szyję.

Ugrzązłem w mule topieli

i nie mam nigdzie oparcia,

trafiłem na wodną głębinę

i nurt wody mnie porywa” (Ps 69,2-3).

Stąd też np. chory, doznając skutków choroby, czuje się już niejako „policzony między umarłych” (zob. Ps 88,4-6); człowiek znajdujący się w niebezpieczeństwie jest niejako otoczony przez „wody śmierci (zob. Ps 18,5-6; 69,15-16). Z kolei w Ps 54 człowiek prześladowany przez nieprzyjaciół wyznaje, że lęk śmiertelny go ogarnął (zob. Ps 54,5).