Wieczne potępienie i wieczne zbawienie w przekazie Ewangelii

Nowe niebo i nowa ziemia

Obecne niebo i obecna ziemia przeminą (Mt 5,18). Jezus jednak zapowiada, iż Jego słowa nigdy nie przeminą (Mt 24,35). Jezus jednak wprost uczy o odnowieniu, o odrodzeniu wszechświata. Odpowiadając na pytanie Piotra – jaka nagrodą otrzymają za to, że wszystko zostawili i poszli za Nim, Jezus składa obietnicę: „Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.” (Mt 19,28). Realizacja obietnicy Jezusa ma nastąpić przy odrodzeniu. W Liście do Tytusa, Apostoł Narodów uczy, iż Chrystus „z miłosierdzia swego zbawi nas przez obmycie odradzające” (Tt 3,5). W liście Apostoła Pawła odrodzenie ma znaczenie osobowe i sakramentalne. W przekazie św. Mateusz jednak ma znaczenie kosmiczne i eschatologiczne. Odrodzenie u końca czasów oznacza interwencję Boga (Ap 21,5). Jej wynikiem będzie zmartwychwstanie. W odrodzeniu oznacza zatem „w zmartwychwstaniu”. Stanie się to, „kiedy Syn Człowieczy zasiądzie na swym chwalebnym tronie”. Nic jednak nie uczy o tym, jak będzie wyglądać owo odrodzenie, na czym  będzie polegać, ani jak to nastąpi. Więcej szczegółów przekazują pisma apostolskie. Szczególnie św. Piotr (zob. 2 P 3,10-13) oraz ostatnia księga Nowego Testamentu – Apokalipsa (zob. Ap 21,1-5).