Pasterze

Pierwszymi świadkami niezwykłego wydarzenia, pierwszymi po Maryi i Józefie, którzy składają hołd Nowonarodzonemu Mesjaszowi są ludzie prości i ubodzy – pasterze[22]. Św. Łukasz pisze o tym, by dowartościować ludzi prostych i ubogich. Dzieło Łukaszowe w wielu miejscach staje po stronie ludzi żyjących w ubóstwie. Bóg nie objawia się bowiem mądrym i uczonym (Łk 10,21), ale wybiera „właśnie to, co w ocenie świata nie jest szlachetnie urodzone, co jest wzgardzone, co nie jest, aby unicestwić to, co jest” (1 Kor 1,28). On sam – jak pisze Paweł – będąc bogaty, dla nas stał się jednak ubogi, aby nas ubóstwem swoim ubogacić (2 Kor 8,9).

Trzeba jednak pamiętać też, iż zarówno patriarchowie, jak i Mojżesz (Rdz 21,10-13; 47,3; Wj 3,1-4) – też byli pasterzami, a Bóg właśnie im zaoferował przymierze. Także urodzony w Betlejem praojciec Jezusa – Dawid, przed wyniesieniem na króla, był pasterzem owiec (1 Sm 16,11). Ponadto starotestamentalni prorocy zapowiadali, iż oczekiwany Mesjasz będzie pasterzem Izraela. Obiecywali oni, że w czasach ostatecznych Bóg ustanowi jednego pasterza, który zaprowadzi pokój (Ez 34,23-31; Mi 5,3-4).

Niewątpliwie adresatami całego Łukaszowego przesłania są wszyscy ludzie. Dopóki bowiem człowiek nie uwierzy i nie spotka Zbawiciela, dopóty jest ubogi. Pasterze stanowią zatem pewien wzorzec człowieka, chrześcijanina. Pasterze wreszcie są wzorem dla pasterzy Kościoła. Winni oni, za przykładem owych betlejemskich pierwowzorów, stać na straży powierzonych sobie trzód – winni czuwać i być zawsze otwarci na objawiającego się Boga[23].