Nowy Testament o natchnieniu ksiąg Nowego Testamentu

W pismach Nowego Testamentu można wskazać również teksty przypisujące taki sam autorytet i znaczenie pismom Nowego jak i Starego Testamentu. Określenie „pisma” – „pismo” zasadniczo oznacza w Nowym Testamencie pisma Starego Przymierza (zob. Mt 21,42; Łk 4,21; J 2,22; Dz 1,16). Z czasem jednak ten sam boski autorytet przyznano również pismom Nowego Przymierza. Poświadcza to kilka tekstów.

Św. Paweł w Liście do Tymoteusza zestawia cytaty ze Starego i Nowego Testamentu stawiając je względem siebie na równi: „Mówi bowiem Pismo: Nie zawiążesz pyska wołowi młócącemu (Pwt 25,4) oraz: „Godzien jest robotnik zapłaty swojej” (Łk 10,7; 1 Tm 5,18). Św. Piotr zaś stawia na równi listy św. Pawła z pismami Starego Testamentu: „Również umiłowany nasz brat Paweł według danej mu mądrości napisał do was... Są w nich trudne do zrozumienia pewne sprawy, które ludzie niedouczeni i mało utwierdzeni opacznie tłumaczą tak samo jak i inne Pisma, na własną swoją zgubę” (2 P 3,15-16). W Drugim Liście św. Piotra znajdujemy znak równości pomiędzy znanymi już w Kościele pismami św. Pawła, w „których są pewne trudne do zrozumienia sprawy”, z „innymi Pismami”, gdzie zwrot „inne Pisma” niewątpliwie oznaczają księgi Starego Testamentu. A zatem już w czasach apostolskich listy Pawłowe, które powstały jako jedne z pierwszych tekstów Nowego Testamentu, stawiane były na równi z wszystkimi innymi Pismami. Niewątpliwie w przekonaniu pierwszych chrześcijan, również i one były objęte natchnieniem Boga.

Autor Apokalipsy podkreśla, iż napisał księgę na wyraźny rozkaz Boży: „Posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby mówiącej: Co widzisz napisz w księdze i poślij siedmiu Kościołom” (Ap 1,10-11). Określa on siebie samego jako „brata i współuczestnika w ucisku” (Ap 1,9) adresatów księgi, która to księga ma stać się wsparciem i pociechą. Księga ta, jak wskazuje autor, powstała na zdecydowany rozkaz Boga. Nie jest to Księga dla jego prywatnego dobra, ale dla dobra całego Kościoła. Powstała z nakazu Bożego Księga będzie zawierała słowo Boże[5]. Objawienie zapisane przez św. Jana łączy się z misją proroków ale i zamyka ją. Św. Jan umieszcza się wśród proroków Starego Testamentu. Podobnie jak prorocy Starego Testamentu wygłasza wypowiedzi Pana. Musi to czynić, a z nim cały Kościół. Musi głosić „odwieczną Dobrą Nowinę wśród tych, którzy siedzą na ziemi, wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludzi” (Ap 14,6).

O wadze i znaczeniu Słów Księgi świadczy zakończenie Apokalipsy. Św. Jan zapisze: „Ja świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze. A jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział w drzewie życia” (Ap 22,18-19). A zatem całość Apokalipsy kończy się przestrogą Chrystusa. Zabrania On zmieniać cokolwiek w księdze. Nie wolno nic do niej dodawać ani też niczego z niej wykreślać, ponieważ wszystko pochodzi od Boga. Jakakolwiek zmiana będzie surowo ukarana (Ap 22,18-19).

Jezus i apostołowie nie tylko mówią o autorytecie i boskim pochodzeniu ksiąg Starego Testamentu, ale także swoim własnym przepowiadaniem dają początek pismom Nowego Przymierza, których Kościół od pierwszych wieków potwierdzał charakter święty na równi z księgami Starego Przymierza. W działalności poszczególnych autorów nowotestamentalnych wszystkie charyzmaty, które doprowadziły do powstania Starego Testamentu znajdują kontynuację i dopełnienie.

Głoszenie Słowa Bożego w Nowym Testamencie można określać mianem charyzmatu mesjańskiego. Nauczanie Apostołów i późniejszych głosicieli jest przedłużeniem i uczestnictwem w mocy słowa samego Chrystusa. Jest to charyzmat prorocki i charyzmaty funkcyjne. Duch Święty sprawia, że słowo Ewangelii głoszone po zmartwychwstaniu Jezusa jest równocześnie prawdziwym słowem Boga (zob. 1 Tes 2,13), słowem życia (zob. Flp 2,16), słowem odradzającym do życia wiecznego (zob. 1 P 1,23). Ostatni charyzmat – skypturystyczny łączy się z potrzebą spisania orędzia.