Spisywanie Słowa Bożego

„Pierwotne nauczanie przekazywane było najprzód ustnie, potem także pisemnie. „Wielu bowiem usiłowało ułożyć” (Łk 1,1) opis zdarzeń dotyczących Pana Jezusa, a autorzy natchnieni na pożytek świeżo założonych gmin chrześcijańskich spisali cztery Ewangelie. Nadali im taką formę literacką, która odpowiadała celowi, jaki każdy z nich miał na oku. Z licznych wiadomości przekazanych wybierali tylko niektóre, jedne zestawiali systematycznie, a inne wyjaśniali obszernie, biorąc pod uwagę stosunki, jakie istniały w gminach pierwotnych. Szczególnie jednak dbali o to, by czytelnicy przekonali się o pewności (Łk 1,4) tego wszystkiego, czego ich uczono. Autorzy natchnieni z wiadomości przekazanych wybierali te przede wszystkim, które odpowiadały rozmaitym warunkom, w jakich żyli wierni, i celowi przez nich zamierzonemu”[4].

Głosząc Orędzie Chrystusowe, uczniowie i ich współpracownicy dostrzegli potrzebę spisania słów Mistrza. Co więcej, jak przekazuje Apokalipsa, księga ta została napisana na wyraźny rozkaz Boga (Ap 1,11; 2,1; 19,9). W ten sposób spisane Orędzie stawało się przedłużeniem głoszenia Dobrej Nowiny. Spisane słowa Ewangelii nie różnią się istotowo od słowa głoszonego ustnie. Moc i działanie Ducha Świętego właściwe słowu głoszonemu jest obecne w takim samym stopniu w słowie Chrystusa utrwalonym na piśmie. Zapisane Księgi są, na ile to tylko o możliwe, najwierniejszym spisaniem orędzia przepowiadanego ustnie. Moc i działanie Ducha Świętego, właściwe głoszonemu wcześniej ustnie słowu, jest obecne w takim samym stopniu w słowie spisanym. Zarówno głoszone jak i spisane słowo apostołów jest prawdziwym słowem Boga.

Zarówno głoszone jak i spisane przez apostołów słowo to prawdziwe słowo Boga. Stąd też teksty Nowego Testamentu nawiązując do Starego Testamentu używają zamiennie zwrotów „mówi Pismo” i „mówi Bóg” (Rz 9,14.17). Nowotestamentalne pisma mają takie same znaczenie i autorytet jak teksty Starego Przymierza. Zestawiając obok siebie cytaty ze Starego Testamentu (Pwt 25,4) i Nowego (Łk 10,7) teksty nowotestamentalne pokazują, iż przekazy te mają taką samą rangę (1 Tm 5,18). Apostoł Piotr na równi stawia Listy św. Pawła z „innymi Pismami” Starego Testamentu (2 P 3, 15-16). Na wzór Starego Testamentu Apokalipsa jest „księgą prorocką” (Ap 22,18-19), jest objawieniem „Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg” (Ap 1,1).

Pod względem autorytetu Apostołowie i wspólnota pierwotnego Kościoła nie widzieli żadnej różnicy pomiędzy księgami Starego i Nowego Testamentu. Każde słowo głoszone ustnie czy spisane przez Apostołów rozumiane było jako narzędzie zbawienia.

Św. Augustyn stwierdza, iż: „każdy z Ewangelistów uważał, iż powinien w takim opowiadać porządku, w jakim Bóg nasuwał myśli jego pamięci, o ile oczywiście chodziło o sprawy, w których taki lub inny porządek opowiadania nie pomniejsza powagi i prawdziwości Ewangelii. Duch Święty, który udziela owych darów każdemu, jak chce (1 Kor 12,11), niewątpliwie kierował umysłami świętych pisarzy, gdy sobie przypominali, co mieli napisać, gdyż pisma ich miały mieć ogromną powagę. Lecz dlaczego jednemu pozwolił tak zestawiać opowiadanie, a drugiemu inaczej, na to każdy przy pomocy Bożej znajdzie odpowiedź, gdy jej szuka pobożnie i żarliwie”[5].

Niewątpliwie pisma Nowego Testamentu, choć nie zawierają pełnej i systematycznej nauki o natchnieniu, jednak zawierają one wszystkie istotne elementy. Tak jak powszechnym było przeświadczenie o boskim pochodzeniu ksiąg Starego Testamentu, tak też przekaz Nowego Przymierza został przez pierwotny Kościół bez wahania uznany za święty, gdyż jego fundamentem była osoba Jezusa Chrystusa. Z Jego przepowiadania powstały księgi, których boski charakter był dla wspólnoty chrześcijan niewątpliwy.