Niezwykle ważnym elementem tej szczególnej komunikacji – fundamentem natchnienia – jest wiara autora biblijnego. „jedynie dzięki żywej wierze w Niego i doznając Jego miłości, można przyjąć dar Boży i dać o nim świadectwo. Stwierdzamy zatem, że główne przesłanie (»prawda«) i sposób otrzymania go, aby o nim złożyć świadectwo (»natchnienie«) wzajemnie się warunkują”[13].

Natchnienie jest szczególną relacją z Bogiem (z Jezusem), wewnątrz której daje On autorowi ludzkiemu mówić – poprzez swojego Ducha – to, co On sam chce zakomunikować ludziom. A zatem księgi Pisma Świętego, podkreśla dokument Komisji, są spisane pod natchnieniem Ducha Świętego. Bóg jest ich autorem, ponieważ posługuje się wybranymi ludźmi, działając w nich i przez nich. Z drugiej też strony, zaznacza dokument, wybrani przez Boga ludzi piszą jako prawdziwi autorzy.

Osobista relacja z Bogiem (Synem Bożym) jest charakterystyczną cechą natchnienia. Kolejne cechy, które wskazuje dokument, to wskazanie, iż w relacji tej autor otwiera się i przyswaja sobie różne sposoby, według których Bóg się objawia (stworzenie, historia, obecność, wydarzenie Jezusa). Punktem kulminacyjnym w ekonomii Bożego objawienia jest posłanie Syna, Jezusa i relacja osobista z Bogiem, bądź sposób, w jaki się On objawia. Natchnienie, wskazują członkowie komisji, jest z jednej strony takie same dla wszystkich ksiąg biblijnych, a jednocześnie jest zróżnicowane z powodu ekonomii Bożego objawienia[14].

Pisząc o właściwym sposobie przyjmowania ksiąg natchnionych członkowie Papieskiej Komisji podkreślają, że „studiując natchnienie ksiąg Pisma świętego, widzieliśmy niestrudzoną troskę ze strony Boga, aby rozmawiać ze swoim ludem, i zwróciliśmy uwagę na Ducha, w którym księgi te zostały spisane. Trosce Boga powinna odpowiadać głęboka wdzięczność człowieka, która objawia się w żywym zainteresowaniu i w wielkiej uwadze poświęcanej słuchaniu i zrozumieniu tego, co Bóg chce nam zakomunikować. Duch, w którym księgi zostały spisane, chce być Duchem, w którym tychże ksiąg słuchamy. Prawdziwi uczniowie Jezusa, głęboko poruszeni wiarą w ich Pana, napisali księgi Nowego Testamentu. Księgi te pragną znaleźć posłuch u prawdziwych uczniów Chrystusa (por. Mt 28,19), przenikniętych żywą wiarą w niego (por. J 20,31). Jesteśmy wezwani do czytania pism Starego Testamentu razem z Jezusem zmartwychwstałym i w odniesieniu do niego, kierując się wskazówkami, jakich udzielił swoim uczniom (por. Łk 24,25-27.44-47). Także dla studium naukowego ksiąg Pisma świętego, prowadzonego nie na sposób neutralny, lecz w zgodzie z podejściem teologicznym, koniecznie trzeba uwzględniać natchnienie. W rzeczy samej, kryterium autentycznej lektury wskazuje nam Dei Verbum, stwierdzając, że „Pismo św. powinno być czytane i interpretowane w tym samym Duchu, w jakim zostało napisane” (n.12). Nowoczesne metody egzegetyczne nie mogą zastąpić wiary, ale mogą okazać się niezwykle owocne dla teologicznego zrozumienia tekstów, jeżeli są stosowane w kontekście wiary”[15].