Papieska Komisja Biblijna wielokrotnie przez swoje wskazania ubogacała i poszerzała rozumienie kwestii natchnienia[1].

Jeszcze przed powstaniem konstytucji Dei Verbum, zajmując się kwestią historycznej prawdy Ewangelii, członkowie komisji podkreślali, iż gwarantem prawdziwości Ewangelii jest natchnienie przez Ducha Świętego, które przejawia się w działalności nauczycielskiej apostołów i pisarskiej ewangelistów dopełniających się w ramach procesu kształtowania się Ewangelii[2]. W dokumencie O Piśmie Świętym i chrystologii, członkowie komisji wskazują, iż autorzy natchnieni, którzy nadali poszczególnym księgom formę definitywną korzystali z różnych źródeł, z bodźców płynących z ówczesnej im kultury. Pisząc zaś o kształtowaniu się Ewangelii stwierdzają, iż doświadczenie słów i czynów Jezusa sprawiło, iż dzięki natchnieniu Ducha Świętego to co autorzy przekazali jako świadectwo ma szczególną moc. „Działanie Ducha Świętego uczyniło coraz bardziej płodną refleksję, która z czasem stworzyła coraz bogatszy, coraz bardziej rozwinięty wyraz historii i wydarzeń związanych z Jezusem”[3].

Następny dokumentem przygotowanym przez komisję jest instrukcja Interpretacja Biblii w Kościele (1993 r.), który w swoich założeniach nie miał zajmować się kwestią natchnienia. W tekście jednak – nawiązując do nauczania Piusa XII (Divino Afflante Spiritu) członkowie komisji wskazują, iż sens wyrazowy wyrażony bezpośrednio przez ludzkich autorów natchnionych jest owocem natchnienia, ponieważ jest chciany przez Boga, autora głównego[4].

Kolejny dokument Papieskiej Komisji Biblijnej: Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej[5] rozważając relację istniejącą między Biblią hebrajską w Biblią chrześcijańską, podkreśla, iż to właśnie teksty chrześcijańskie (zob. 2 Tm 3,17-17; 2P 1,20-21) „nie zadawalają się stwierdzeniem autorytetu Pism narodu żydowskiego, lecz wskazują na Boże natchnienie jako na podstawę tego autorytetu”[6]. Członkowie komisji wskazują, iż natchnienie jako kategoria chrześcijańska ma swoje szczególne odniesienie do osoby Jezusa Chrystusa, który swą misję definiuje jako wypełnienie posłannictwa związanego z koniecznością wypełnienia się Pism.