Pewnego dnia przyjaciółka podarowała mi cebulkę kwiatu. Z początku nie wiedziałam, co z nią zrobić. Taka mała, niewielka  - kto by pomyślał, że coś z niej wyrośnie? Postanowiłam jednak zasadzić ją w ogródku i zobaczyć, co się stanie. Zasypałam ziemią i podlewałam regularnie, chociaż na początku nie widziałam żadnych efektów. Dni mijały, a ja coraz częściej myślałam, że może ta cebulka po prostu nie zakiełkuje.                                                                                                                          

Ale pewnego ranka słońce rozświetliło  delikatnie mój pokój. Wyjrzałam za okno i z oddali  zobaczyłam coś wyjątkowego-mały zielony pęd. To był ten pierwszy znak życia, taki jak pierwszy uśmiech dziecka. Z czasem roślinka rosła coraz wyższa, coraz mocniejsza, liście zaczęły się rozwijać, jakby roślinka chciała sięgnąć światła. Opiekowałam się nią każdego dnia, bo wiedziałam, że bez troski mogłaby uschnąć. To tak jak człowiek - potrzebuje uwagi, miłości i wsparcia, żeby się rozwijać. Potrzeba dużo cierpliwości, by dostrzec efekty pracy. Minuta po minucie, godzina za godziną.

Każdy dzień przynosił coś nowego: nowe liście, silniejsze łodygi. Aż w końcu pojawił się pączek - pierwszy znak, że kwiat zacznie kwitnąć. Byłam dumna, widząc, jak zmienia się z każdą chwilą. Podobnie jest z ludzkim życiem. Z małego dziecka wyrasta człowiek, który z czasem staje się silny, dojrzały i gotowy na to, by rozkwitnąć. Świat staje się coraz większy i ciekawszy, odkrywamy kolejne możliwości i doświadczenia ludzi, którzy nas otaczają.  Ale tak jak kwiat,  człowiek potrzebuje odpowiednich warunków - miłości, ciepła, słońca, czasem też cienia, żeby się rozwijać.

W końcu, jak wszystko, także i kwiat zaczyna więdnąć. Płatki opadają, liście żółkną, ale to nie smutek – to część życia. Bo nawet przekwitając, zostawia po sobie ślad: wspomnienie piękna i nowe nasiona. Tak jak człowiek - odchodzi, ale jego miłość i dobro zostają w innych. Kwiat, który pielęgnowałam, przypomniał mi, że każdy z nas ma w sobie to nasiono życia, które rośnie i zmienia się, aż w końcu rozkwita pełnym blaskiem.

Paul Holbach powiedział, że "aby być szczęśliwym, trzeba pragnąć, działać i pracować taki jest porządek przyrody, której życie polega na działaniu". Takie stwierdzenie zachęca mnie do podjęcia wysiłku we własny rozwój. I wcale nie chodzi mi o spektakularne sukcesy z fajerwerkami, ale o przekonanie, że te wykonywane na co dzień obowiązki, podejmowane wyzwania uczynią mnie po prostu szczęśliwą. 

Przez moment kwiat przypomniał mi, że w każdej codzienności można dostrzec coś wyjątkowego, jeśli tylko poświęci się czas na uważne spojrzenie. Pragnę czuć się spełniona jako siostra, córka, wnuczka, uczennica, przyjaciółka, dziecko Boże - będąc sobą!!!

Zagłosuj na pracę klikając w poniższy link:

Kwiat ludzkiego życia