Pewnego ciepłego dnia wiosny wybrałem się na przejażdżkę rowerem, by poobserwować otaczający nas świat, dokonać kilku refleksji i odetchnąć od codzienności. Jest to dla mnie dobry sposób, aby oczyścić myśli. Słońce przyjemnie grzało twarz, a w powietrzu czuć było zapach kwitnących drzew. Kilka minut drogi od domu, tuż za boiskiem szkolnym, natknąłem się na coś, na co nigdy wcześniej nie zwracałem większej uwagi.

Zobaczyłem siedem drzew rosnących w linii prostej, które znacząco różniły się od siebie. Jedno było wyraźnie wyższe, inne miało jaśniejsze liście, kolejne wyróżniało się bardziej rozłożystymi gałęziami. Żadne nie próbowało upodabniać się do reszty. Rosną obok siebie. Nie kłócą się. Żyją w spokoju i idealnie dekorują okolicę, stanowiąc ważną część krajobrazu.

Spacerując zwróciłem uwagę na ich zróżnicowanie i od razu pomyślałem o otaczającym nas społeczeństwie. Nieważne, czy mieszkamy w tym samym państwie, mieście lub okolicy, każdy z nas różni się wyglądem, poczuciem humoru oraz charakterem. Wszyscy mają swój własny światopogląd.

Mimo że żyjemy blisko siebie, to niektórzy z nas często próbują się dopasować, udając, że jesteśmy tacy sami. Dlaczego tak się dzieje? Boimy się oceny, odrzucenia lub wyśmiania? A przecież nasza siła tkwi w różnorodności. Gdybyśmy byli identyczni, życie stałoby się monotonne i przewidywalne.

Te drzewa stworzyły swój własny, mały świat. Taki sam, jaki my możemy wykreować, jeżeli zaakceptujemy, że różnice są czymś naturalnym. Tak jak te drzewa, możemy rosnąć obok siebie, nie rezygnując z tego, kim jesteśmy.

Zagłosuj na pracę klikając w poniższy link:

Mały świat wielkich różnic