Często podkreśla się, że, aby zrozumieć temat wiary w Ewangelii św. Jana, trzeba rozpocząć od jej zakończenia. Dlaczego?

W Ewangelii św. Jana znajdują się dwa zakończenia. Jedno, mające charakter teologiczny, występuje w zakończeniu rozdziału 20. (J 20,30-31). Drugie natomiast posiada charakter literacki i wyjaśnia źródło pochodzenia treści zawartych w tej księdze natchnionej. Wyraźnie podkreśla, że to uczeń Jezusa daje świadectwo o wydarzeniach, które zna z autopsji (J 21,24-25). Wykazuje prawdomówność autora Ewangelii św. Jana.

Ze względu na omawiany temat zajmijmy się pierwszym zakończeniem. Autor Ewangelii pisze: „I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego” (J 20,30-31).

Żegnając się z czytelnikami, autor przypomina zasadnicze tematy swego dzieła (znaki, wierzyć, Chrystus, Syn Boży, mieć życie) i precyzuje cel pracy, której się podjął. Stwierdza, iż napisał Ewangelię, aby czytelnicy wierzyli, że Jezus jest Chrystusem czyli Mesjaszem. Powstaje jednak pytanie: jakie znaczenie ma tutaj zwrot „abyście wierzyli”? Czy autor napisał Ewangelię w tym celu, aby niewierzący dotąd czytelnicy zaczęli wierzyć, czyli przyjęli pierwsze pouczenie, czy też chodzi o to, aby już wierzący czytelnicy zostali dodatkowo oświeceni i umocnieni w wierze?

Odbiło się to w tłumaczeniu tekstu Ewangelii św. Jana. W tzw. Biblii Poznańskiej czytamy: „abyście uwierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym i abyście wierząc mieli życie w imię Jego”.[1] Z takiego tłumaczenia można wyciągnąć wniosek, że autor napisał Ewangelię w tym celu, aby niewierzący dotąd czytelnicy zaczęli wierzyć, czyli przyjęli pierwsze pouczenie. Natomiast tłumacze Biblii Tysiąclecia przyjęli następującą wersję: „abyście wierzyli”, czyli tekst sugeruje, że chodzi o dodatkowe oświecenie i umocnienie w wierze chrześcijan.