Czy można uznać, że dla Apostoła Pawła fundamentem wiary jest Dobra Nowina – jest Ewangelia o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa?

W piętnastym rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian, św. Paweł pisze: „Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem... Chyba żebyście uwierzyli na próżno. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak wyście uwierzyli. ” (1Kor 15,1-8.11).

Fragment kończący Pierwszy List do Koryntian wyraźnie pokazuje co dla Apostoła Narodów jest fundamentem, co jest zasadniczą treścią przepowiadania i treścią wiary. Ton tego fragmentu jest ciepły, uroczysty i pełen dostojeństwa[1]. Paweł przypomina adresatom o Ewangelii którą przyjęli, zachęca ich by w niej trwali i zachowywali ją. Prowadzi bowiem ona ku zbawieniu – taki jest także cel jej przyjęcia. Warunkiem jednak osiągnięcia zbawienia jest „zachowanie” Ewangelii w takiej formie, w jakiej została ona przekazana. W przeciwnym razie początkowe uwierzenie Ewangelii okaże się bezużyteczne. Wspominając swój pobyt w Koryncie Paweł przypomina, iż przekazał im rzeczy najistotniejsze. We wspólnocie korynckiej najpierw dokonało się głoszenie, którego efektem było przyjęcie Dobrej Nowiny. W niej teraz wspólnota winna trwać, przez co dostąpi zbawienia. Paweł przypomina także adresatom, iż jest on tylko jednym z głosicieli Dobrej Nowiny. To co przejął i otrzymał od innych, przekazuje dalej.