Paweł zatem podkreśla, iż Chrystus umarł  zgodnie z Pismem za nasze grzechy i został pogrzebany.

Przede wszystkim Paweł wskazuje, iż podmiotem wszystkich wydarzeń przekazanych przez tradycję jest Chrystus – oczekiwany przez Izrael Mesjasz, którym jest Jezus – konkretna osoba, o czym świadczy fakt Jego śmierci na krzyżu. Śmierć Jezusa jest faktem konkretnym i historycznym.

W Starym Testamencie uważano, że ten, kto umiera na krzyżu „jest przeklęty przez Boga” (Pwt 21,23; por. Ga 3,13; 2Kor 5,21). Paweł jednak interpretuje pozytywnie śmierć Chrystusa na krzyżu: „Chrystus umarł za nasze grzechy” (1Kor 15, 3b). Pisząc, iż „Chrystus umarł za nasze grzechy” wskazuje, iż umarł On w zastępstwie wielu grzeszników, aby ich pojednać z Bogiem. Jednocześnie Jego śmierć przyniosła korzyści grzesznikom, za których oddał swoje życie. Śmierci Mesjasza na krzyżu dokonała się za grzeszników i dla grzeszników.

Wskazanie Apostoła, iż śmierć Chrystusa dokonała się „zgodnie z Pismem” nie ma na celu odwołania się do jakiegoś konkretnego tekstu, choć często wskazuje się, iż Paweł ma na myśli Psalm 22 bądź też teksty Izajasza: czwartą pieśń o Słudze Jahwe (Iz 53,5-6.11-12). Wskazanie, iż śmierć Mistrza z Nazaretu dokonała się „za nasze grzechy”, odsyła do tekstu proroka Izajasza: „On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie.” (Iz 53,5). Chrystus przyjął bowiem na siebie ludzkie grzechy, by je zgładzić.

Paweł potwierdza oficjalnie prawdziwą i realną śmierć Chrystusa. Obok śmierci kolejnym wydarzeniem historycznym jest pogrzeb Chrystusa (1Kor 15,4). Pisząc o pogrzebaniu Jezusa Paweł nawiązuje do schematów narracyjnych historii zbawienia przekazujących o złożeniu do grobu bohaterów biblijnych (zob. Sdz 8,32; 2Krl 14,19; 15,7; 16,20).