Święty Łukasz, autor Dziejów Apostolskich, snuje w owej nowotestamentalnej księdze opowieść o tym jak Kościół apostolski od początku istnienia podejmuje swoją podstawową misję, którą powierzył mu Jezus, czyli głoszenie Dobrej Nowiny. W czasie owego głoszenia jednocześnie rozwija i pogłębia się świadomość uczniów co do tego kim jest ich Pan i nauczyciel - Jezus Chrystus. Ta pierwsza refleksja w głównej mierze jest refleksją odnosząca się do historii zbawienia, która to historia w całości prowadziła do Jezusa. Taka refleksja, przede wszystkim odnosząca się do Starego Przymierza, była czymś oczywistym, gdy pamiętamy, że pierwszymi uczniami Chrystusa stawali się przede wszystkim Żydzi. Z czasem jednak do Kościoła zaczęli napływać również poganie. Odgrywali też we wspólnotach coraz większą rolę.

W pracy apostolskiej świętego Piotra to przejście od nauczania tylko Żydów do ewangelizacji również pogan jest w Dziejach Apostolskich wyraźnie zaznaczone. Najważniejszym momentem na tej drodze jest wizyta apostoła w domu setnika Korneliusza w Cezarei, gdzie Piotr po raz pierwszy głosi Ewangelię poganom. Ta okoliczność sprawia, że w głoszonej nauce o Chrystusie pojawiają się inne akcenty. Piotr w Cezarei wypowiada takie słowa: „Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych” (Dz 10,34-42).