Gdy spojrzymy na księgę Dziejów Apostolskich pod kątem obecnych w tym Łukaszowym piśmie wzmianek na temat Ducha Świętego, to dostrzeżemy że trzecia Osoba Trójcy Świętej jest tam obecna w sposób wyjątkowy na tle ksiąg nowotestamentalnych. Wystarczy wskazać, że sam termin Duch (gr. pneuma) w Ewangelii św. Marka występuje 6 razy, u św. Mateusza 13 razy, u św. Jana 18 razy, zaś w dziele Łukaszowym 75 razy, z tego aż 58 w Dziejach Apostolskich. Dlatego księgę Dz nazywa się często „Ewangelią Ducha Świętego“.

Św. Łukasz często mówi o Duchu Świętym w kontekście działalności Jezusa i wtedy gdy opowiada o misji Kościoła. Trzeba jednak pamiętać, że Łukaszowe przedstawienie Ducha Świętego jest najpierw osadzone w wizji historii zbawienia jaką prezentuje ten Ewangelista. Powszechnie przyjmuje się, że św. Łukasz dzieli historię zbawienia na trzy etapy. Pierwszym etapem jest czas Izraela, czas starego przymierza. Drugim jest czas Jezusa, natomiast finalnym etapem historii zbawienia jest czas nowego przymierza, nowego ludu Bożego czyli czas Kościoła. Wszystkie te etapy są, według św. Łukasza, naznaczone działaniem Ducha Świętego, choć w Dz w sposób oczywisty skupia się On na wyjątkowej obecności Ducha Świętego w Kościele. Dla św. Łukasza ważne jest podkreślenie ciągłości działania Ducha, który jest w Dz przedstawiony jako „obietnica Ojca“ (1,4), a wylanie Ducha na Kościół w dzień Pięćdziesiątnicy jest w równym stopniu wypełnieniem obietnic starotestamentalnych proroków (2,16) jak i wypełnieniem zapowiedzi wypowiedzianych przez Jana Chrzciciela (Łk 3,16; Dz 1,5) jak i samego Jezusa (Dz 1,8).