Polski termin „bierzmowanie” nie posiada dosłownego odpowiednika w języku greckim biblijnym. Natomiast mamy w Nowym Testamencie teksty, które nawiązują w sposób mniej lub bardziej wyraźny do sakramentu bierzmowania, choć jest ich niewiele. Większość z nich znajduje się w Dziejach Apostolskich, natomiast jeden pochodzi z Listu do Hebrajczyków. Są to Dz 10,44-48; 8,14-17; 16,1-6; Hbr 6,1-3 oraz Dz 2,38; 9,17, choć co do dwóch ostatnich tekstów egzegeci dyskutują czy można je traktować jako odnoszące się do sakramentu bierzmowania.

Spróbujmy pochylić się nad tymi tekstami po kolei, aby zobaczyć w jaki sposób nowotestamentalni autorzy mówią o tym sakramencie inicjacji chrześcijańskiej. Co ważne, najczęściej mówi się o bierzmowaniu w relacji do chrztu. Niewątpliwie do tego tak kompleksowo pojmowanego sakramentu inicjacji chrześcijańskiej znajduje się aluzja w Dz 10,44-48: „Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki. I zdumieli się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy przybyli z Piotrem, że dar Ducha Świętego wylany został także na pogan. Słyszeli bowiem, że mówią językami i wielbią Boga. Wtedy odezwał się Piotr: «Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my?» I rozkazał ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa”. Tak więc jest tutaj mowa i o chrzcie i o udzieleniu daru Ducha Świętego. Owo udzielenie Ducha Świętego odnosimy tutaj do rzeczywistości, którą później nazwano bierzmowaniem. Niezwykłość sytuacji przedstawionej w tym tekście polega na tym, że jest swoiste odwrócenie kolejności w udzielaniu dwu sakramentów albo dwu etapów obrzędu inicjacji. Najpierw miało miejsce bierzmowanie, a potem chrzest.