W Dziejach Apostolskich istnieje przynajmniej jeden tekst pozwalający utrzymywać, że chrzest był pierwszym, a bierzmowanie (dokładnie mówiąc: włożenie rąk na ochrzczonych) drugim etapem inicjacji chrześcijańskiej. Otóż czytamy w Dz 8,14-17: „Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali [Apostołowie] na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego”. Chrzest „w imię Pana Jezusa” jest tu wyraźnie odróżniony od wkładania rąk powodującego zstąpienie Ducha Świętego na już ochrzczonych. To rozróżnienie jest nie tylko terminologiczne, ale też czasowe. Podkreślenie tego, że chrzest był udzielany „w imię Pana Jezusa” wyklucza też przypuszczenie, że mogłoby chodzić o ewentualny obrzęd dokonywany przez uczniów Jana Chrzciciela czyli o tak zwany chrzest Janowy. Autor Dziejów Apostolskich wyraźnie więc podkreśla, że jest to chrzest w imię Trójcy udzielany jako wypełnianie nakazu misyjnego Chrystusa.

Można też powiedzieć, że fakt, iż Apostołowie z Jerozolimy posłali specjalnie do Samarii Piotra i Jana, aby sprowadzili na tamtejszych chrześcijan Ducha Świętego świadczy o uwadze, jaką Kościół pierwotny przywiązywał do bierzmowania. Uznano, że nie należy odkładać na później tego obrzędu. Należało zatroszczyć się o to, by jak najszybciej udzielać ochrzczonym Ducha Świętego w Jego darach.