Podobną, choć może mniej wyraźną, wymowę posiada tekst Dz 19,1-6: „Kiedy Apollos znajdował się w Koryncie, Paweł przeszedł okolice wyżej położone, przybył do Efezu i znalazł jakichś uczniów. Zapytał ich: «Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę?» A oni do niego: «Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty». «Jaki więc chrzest przyjęliście?» - zapytał. A oni odpowiedzieli: «Chrzest Janowy». «Jan udzielał chrztu nawrócenia, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest Jezusa» - powiedział Paweł. Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich”. Znowuż wyraźnie odróżnia się w tym tekście dwa rodzaje chrztu: chrzest Janowy i chrzest w imię Pana Jezusa. Jest też mowa o osobnym obrzędzie włożenia rąk. Wszystko zdaje się przemawiać za tym, że ów obrzęd włożenia rąk należy uważać za bierzmowanie. Tekst również nie wyklucza takiej możliwości, że włożenie rąk przez Pawła na nowo ochrzczonych nastąpiło nie zaraz po chrzcie, lecz po upływie pewnego czasu.

Kolejny tekst mówiący, zdaniem wielu egzegetów o bierzmowaniu to Hbr 6,1-3: „Dlatego pominąwszy podstawowe nauki o Chrystusie przenieśmy się do tego, co doskonałe, nie zakładając ponownie fundamentu, jaki stanowią: pokuta za uczynki martwe i [wyznanie] wiary w Boga, nauka o chrztach i nakładaniu rąk, o powstaniu z martwych i sądzie wiecznym. A i to uczynimy, jeśli Bóg pozwoli”. Zastanawia tutaj liczba mnoga, gdy jest mowa o chrztach. Rozumiemy to w ten sposób, że chodzi o chrzest Janowy oraz o chrzest w imię Jezusa. Od obydwu chrztów jest wyraźnie odróżniany jako odrębny obrzęd wkładania rąk. Nie ma racji, by owo wkładanie rąk uznać jako część rytu chrzcielnego. Nie ma też racji, aby wspomniane tu włożenie rąk rozumieć jako przekazywanie władzy kapłańskiej. W ten sposób dochodzimy do przekonania, że chodzi o bierzmowanie.