W Dziejach Apostolskich czytamy, że w Antiochii pracowali razem przez rok, a następnie wyruszyli w podróż misyjną.

Nazywamy ją zwykle pierwszą podróżą misyjną Pawła Apostoła zapominając nieco o Barnabie, ale w tamtym momencie Barnaba był jeszcze postacią wiodącą. Cieszył się szczególnym szacunkiem w Kościele i to jemu powierzono zorganizowanie i stanięcie na czele tej wyprawy. Apostołowie swoje pierwsze kroki kierują na Cypr, skąd właśnie pochodził Barnaba.

Wydaje się jednak, że to Paweł szybko staje na czele wyprawy. Już mówiliśmy w naszej audycji o pierwszej podróży misyjnej wspominając, że św. Łukasz w Dziejach Apostolskich zmienia określenie „Barnaba i Paweł” na „Paweł i Barnaba” już na początku podróży.

Chociaż rzeczywiście od misji na Cyprze to Paweł zdaje się grać pierwsze skrzypce w działalności misyjnej, a Barnaba pozostaje w cieniu, to jednak ciągle Barnaba był pierwszym odpowiedzialnym za wyprawę. Trzeba tu zwrócić uwagę, że ani Paweł nie mógł go pozbawić tej roli, ani Barnaba nie mógł jej oddać, bo wyznaczył ją Kościół w Antiochii posyłający misjonarzy. Oni byli tylko wysłannikami antiocheńskiej wspólnoty i to Barnaba miał zdać sprawę z całej misji. Gdyby na czele wyprawy stanął Paweł, to misjonarze utraciliby poparcie wspólnoty w Antiochii. Można powiedzieć, że Paweł był motorem napędowym tej podróży, ale oficjalnie odpowiedzialny za nią był Barnaba. Później Barnaba nie wyrusza już na kolejną podróż z Pawłem, ale ciągle jest niezwykle ważną postacią w pierwotnym Kościele. Widzimy go w czasie Soboru Jerozolimskiego czy konfliktu antiocheńskiego. Nie do przecenienia jest jednak przede wszystkim jego rola we wprowadzeniu Pawła Apostoła do Kościoła i nadanie kierunku jego misjonarskiej pracy.