Działalność Jezusa

Wszystko rozpoczyna się, jak podaje św. Łukasz, gdy Jezus miał około trzydziestu lat (Łk 3,23). Relację z działalności Jezusa ewangelista rozpoczyna od podania dokładnego rodowodu Jezusa. Pochodzący z rodu Dawida Jezus udaje się na pustynię, potem zaś powraca do Galilei, by tam zacząć głosić Dobrą Nowinę. Wszystko co czynił, napełniało całą krainę galilejską, ale i judzką i samarytańską zdumieniem. Przekaz św. Łukasza rozpoczyna się od przypomnienia wydarzenia w Nazarecie, gdzie Jezus w synagodze zapowiada i ogłasza początek swojej misji (Łk 4,16-30). Odrzucony przez nazarejczyków udaje się do Kafarnaum, gdzie uzdrawia opętanego (Łk 4,31-37) oraz teściową Szymona Piotra (Łk 4,38-41). Do Mistrza zaczynają ze wszystkich stron przychodzić chorzy, ubodzy, ludzie potrzebujący wsparcia. On zaś wszędzie uzdrawia, naucza, karmi (Łk 5,1-11). Niezwykłymi dla wszystkich były spory Jezusa z uczonymi. Jezus bowiem widząc przybywające tłumy podkreślał konieczność miłości, dobroci, przebaczenia. Zachęcał, by nie osądzać innych, by wystrzegać się obłudy. Nade wszystko zachęcał wszystkich ludzi do miłości. Z postawy miłości winno wypływać działanie człowieka. „Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie” (Łk 6,31).

 Szczególnie niezwykłymi dla wszystkich były jednak dwa dokonane przez Jezusa cuda – uzdrowienie sługi pewnego setnika z Kafarnaum (Łk 7,1-10), szczególniej zaś wskrzeszenie młodzieńca z Nain (Łk 7,11-16). Jak podkreśli z mocą św. Łukasz: „rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie” (Łk 7,17). To, czego dokonał Mistrz z Nazaretu, przysporzyło Mu niezwykłego rozgłosu, choć trzeba pamiętać, iż Jezus nigdy nie dokonywał żadnego znaku, dla ludzkiej sławy. Cała kraina zamieszkiwana przez Żydów mówiła o niezwykłym Nauczycielu. Wieści te dotarły też do Jana Chrzciciela, który – jak przekazuje św. Łukasz – był uwięziony przez Heroda.