Co sprawia, że starotestamentowa Księga Psalmów jest dziełem o tak wyjątkowym znaczeniu dla tak wielkiej liczby ludzi na całym świecie?

Księga Psalmów jest jednym z pism Starego Testamentu, w którym kryje się „przedziwny skarbiec modlitw”[1]. Już sam hebrajski tytuł tego zbioru stu pięćdziesięciu tekstów modlitewnych - T^ehillîm - czyli „uwielbienia” lub „pieśni uwielbienia” wyraża samą istotę modlitwy, którą jest wyrywający się z głębi ludzkiego serca okrzyk radości, miłości, wdzięczności i adoracji za sam fakt istnienia Boga (Ps 8,2.10) oraz za Jego stwórcze i zbawcze dzieła (Ps 104,33-34). Modlitwy psalmów są ściśle związane z życiem, dlatego najpełniej ujmują doświadczenie szczęścia i smutku, kryzysu i nadziei ludzi wszystkich czasów. Psalmy pozostają nieustannie żywym i przejmującym świadectwem modlitewnego wołania człowieka do Boga, które przyjmuje formę „uwielbienia” (hebr. t^ehillîm), „suplikacji” (hebr. qînā(h)) czy „próśb wstawienniczych” (hebr. tôdā(h)). Samo ludzkie wołanie do Boga, które na przemian przepełnia radość i ból można już nazwać psalmem zanim wypowiadane słowa zostały utrwalony na piśmie. Stąd też w tych modlitewnych tekstach trzeba odszukać kryjący się pod zanotowanymi sformułowaniami krzyk modlącego się człowieka: „Odpowiedz na moje wołanie Boże” (Ps 4,2); „Boże słuchaj mojej głośnej skargi” (Ps 64,2)[2]. Najważniejsze w odkrywaniu wyjątkowego znaczenia psalmów, tak w życiu poszczególnego człowieka, jak i całych wspólnot jest przyjęcie faktu, że to epokowe dzieło jest przede wszystkim księgą modlitwy, która otwiera wejście do samego serca tego starotestamentowego pisma.