Czy świadectwo psalmisty o wyzwalającej z niebezpieczeństwa wiernej miłości Boga ma swoją kontynuację w tej wyjątkowej liturgii, ponieważ wiemy, że pielgrzymi znajdują się ciągle przed wejściem do świątyni?

Psalmista pragnie świadczyć o miłosiernej miłości Boga, dlatego prosi o wpuszczenie na teren świątyni: „Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości: wejdę w nie, aby sławić PANA” (w. 19). Śpiew tej części Psalmu 118 towarzyszył pielgrzymom udającym się w procesji do świątyni (ww. 19-29). Izrael uwolniony z otchłani śmierci pragnie przekroczyć bramy życia wiodące ku Bogu, by złożyć mu dziękczynienie. To jest początek właściwej liturgii uwielbienia i dziękczynienia za Boże ocalenie. Przy bramach wiodących do sanktuarium odźwierni, odpowiadając na wołanie o otwarcie „bram sprawiedliwości”, przestrzegają każdego wschodzącego, że tylko „sprawiedliwi” mogą podejść do sprawiedliwego Boga (w. 20; por. Ps 15 i 24). Na dziedzińcu świątyni psalmista intonuje pieśń, w której dziękuje Bogu za to, że go usłyszał i ocalił: „Będę Cię sławił, bo mnie wysłuchałeś i stałeś się dla mnie wybawieniem” (w. 21). Zupełna zmiana położenia, jakiej doświadczył przeznaczony na śmierć, który teraz cieszy się życiem została zilustrowana w następujących słowach: „Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym” (w. 22; por. Iz 28,16; Za 3,9). Izrael na skutek swoich grzechów stał się odrzuconym kamieniem, który dzięki Bożemu przebaczeniu nie tylko na nowo staje się elementem należącym do Bożej budowli, ale co więcej, otrzymuje znaczącą pozycję w funkcji „głowicy węgła”, stanowiącej oparcie dla całej konstrukcji. Ten wyjątkowy akt Bożego miłosierdzia znajduje swój wyraz w radosnej aklamacji całej modlącej się wspólnoty: „PAN to sprawił i jest to cudem w oczach naszych” (w. 23). Modlitewne zgromadzenie zostaje następnie wezwane do udziału w radości tego święta: „Oto dzień, który PAN uczynił, radujmy się nim i weselmy!” (w. 24). Uczestnicy kultu odpowiadają: „O PANIE wybaw! O PANIE, daj pomyślność!” (w. 25). Użyty w tym zawołaniu hebrajski termin hôšîʽā(h) nnā’, znaczący dosłownie „wybaw”, „ocal”, w czasach królewskich stanowił prośbę adresowaną do władcy, by się zmiłował (2Sm 14,4; 2Krl 6,26), natomiast psalmiści tymi słowami proszą o zbawienie samego Boga. Na prośbę ludu o udzielenie błogosławieństwa (w. 26a) odpowiadają kapłani, którzy obdarzają tym duchowym dobrem cały naród (w. 26b). Udzielone przez kapłanów błogosławieństwo odnowiło więź wspólnoty kultowej z Bogiem, która w odpowiedzi daje wyraz swej radości z tego faktu: „PAN jest Bogiem i nas oświeca! Zarządźcie procesję z gałązkami aż do rogów ołtarza (w. 27). Liturgię kończy wyznanie wiary, stanowiące najważniejszy punkt przeżywanej ceremonii: „Ty jesteś moim Bogiem, będę Ci dziękował! Ty jesteś moim Bogiem, będę Cię wysławiał!” (w. 28; por. Wj 15,2b), potwierdzone końcową aklamacją, która nawiązuje do okrzyku otwierającego psalm 118: „Sławcie PANA, bo jest dobry, bo Jego łaska na wieki” (w. 29). Podsumowując można powiedzieć, że istotą przesłania Psalmu 118 jest świadectwo o wiernej miłości Boga, który ocala od śmierci wybrany przez siebie naród.