O ile poprzednie dary, czyli „nowe serce” i „nowy duch” wskazują na odrodzenie intelektualno-moralne, dzięki któremu Izrael będzie „nowy” – tzn. inny, lepszy, bliższy Bogu niż dotychczas, to dar w postaci „Ducha Jahwe” sprawi, że odnowa ta będzie jeszcze bardziej gruntowna. „Duch Jahwe” jest mocą tak dogłębnie i wewnętrznie przemieniającą, że lud wybrany nie tylko stanie się bardziej „ludzki” (tzn. będzie posiadał „serce cielesne” zamiast „serca kamiennego”), ale tak zmieni swą dotychczasową orientację duchową i moralną, iż stanie się bardziej „boski” (tzn. pójdzie w sposób świadomy drogą praw i przykazań Bożych). Stąd dalsza zapowiedź Jahwe: „Sprawię, że będziecie postępować według moich nakazów oraz moich przykazań będziecie przestrzegać i według nich będziecie postępować!” (w. 27b).

W tym miejscu można dostrzec wyraźne powiązanie tej zapowiedzi z tekstem wyroczni zapisanej w Księdze Izajasza, mówiącym o szczególnym obdarowaniu Mesjasza „Duchem Bożym” oraz Jego różnorakimi „darami” (Iz 11,2-3a): „Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl z jego korzenia! I spocznie na Nim Duch Jahwe: duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Jahwe! I upodoba sobie w bojaźni Jahwe!” (Iz 11,1-3a). Zarówno perykopa z Księgi Izajasza jak i perykopa z Księgi Ezechiela podkreśla trwałe i stałe wsparcie „Ducha Bożego”, które będzie skutkowało poznaniem woli Bożej („mądrość” i „rozum”), odważnym i wytrwałym jej pełnieniem („rada” i „męstwo”) oraz całkowitym przylgnięciem do Boga („wiedza” i „bojaźń Boża”). W odnowie człowieka rolę nadrzędną spełnia więc „Duch Jahwe”, który zaczynając od wewnętrznego działania przechodzi do zewnętrznej manifestacji swej obecności wyrażającej się w zachowywaniu przykazań i codziennym spełnianiu woli Bożej.