W zapowiedzi pojawia się jeszcze jedna obietnica: „Ducha mojego dam w wasze wnętrze!”. Jak należy ją rozumieć?

Oprócz dwóch darów: „nowego serca” i „nowego ducha” (w. 26) pojawia się jeszcze jedna zapowiedź wylania „ducha”: „Ducha mojego dam w wasze wnętrze!” (w. 27a). Choć na pozór wydaje się, że jest to jedynie powtórzenie deklaracji poczynionej w poprzednim wersecie a mówiącej o darze „nowego ducha” (w. 26), to jednak chodzi o innego rodzaju dar. O ile bowiem w w. 26 termin rû^aḥ należy rozumieć jako „ożywiające tchnienie” czyli „zasadę życia” pojmowaną na sposób antropologiczny, o tyle „Mój Duch” (rûḥî) to „Duch Jahwe” – czyli należąca do Boga i pozostająca w Jego dyspozycji „moc”, którą charakteryzuje ogromny dynamizm, niezwykłość i różnorodność, a nieraz także tajemniczość działania. Przekazana człowiekowi niejako z zewnątrz uzdalnia go do czynów wykraczających znacznie poza jego naturalne uzdolnienia i możliwości. Chodzi tu o immanentną obecność „Boga” i „Jego Ducha” pośród ludu, za którą Izrael tęsknił, pragnąc „zobaczyć oblicze Jahwe”. To pragnienie zostanie spełnione, gdy dar „Ducha Bożego” stanie się udziałem ludu wybranego: „Już nie będę w przyszłości ukrywał oblicza mojego przed nimi, kiedy Ducha mojego wyleję na Izraelitów – wyrocznia Jahwe!” (Ez 39,29).