Dla Apostoła Pawła Duch Święty to także Duch miłości i jedności.

Duch Święty obdarzając uczniów Chrystusa swoimi darami jest gwarantem wzajemnej zgody i prawdziwego braterstwa. Stąd też Apostoł Paweł pisze w Liście do Rzymian: „Proszę więc was, bracia, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez miłość Ducha” (Rz 15,30). W piśmie do Koryntian o darze jedności w Duchu Świętym (2Kor 13,13), zaś w Liście do Filipian o udziale, czy też o trwaniu, w jednym Duchu (Flp 2,1; 1,27).

Duch Święty, pisze Apostoł Paweł, niesie radość, umacnia nadzieję, wprowadza do serc chrześcijan trwały pokój, daje poczucie prawdziwej wolności. Radość, pokój, są owocami Ducha (Ga 5,22). Tam gdzie jest Duch Pański, pisze Paweł w Liście do Koryntian „tam jest wolność” (2Kor 5,16). W liście do wspólnoty w Tesalonikach Paweł z uznaniem odnosi się do postawy adresatów, chwali ich za to, że mimo ucisków i prześladowań przyjęli Ewangelię Bożą z radością która jest owocem Ducha Świętego (1Tes 1,6), zaś w Liście do Rzymian oświadcza, iż „królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” (Rz 14,17). Duch bowiem dąży „do życia i pokoju” (Rz 8,6). Na koniec zaś tego pisma życzy adresatom: „Bóg, dawca nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję” (Rz 15,13).

Duch Święty jest obecny w dziele głoszenia Ewangelii. Duch Święty bowiem udziela głosicielom swojej mocy (Flp 1,19). Wspominając swoją misję w Tesalonikach Apostoł przypomina adresatom: „nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania” (1Tes 1,5). Ci którym głoszona była Ewangelia są dla Pawła „listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego” (2Kor 3,3).