Jerozolima jest „Miastem Bożym”. Jak należy rozumieć to określenie?

Najbardziej rozwinięty obraz Jerozolimy jako idealnego „Miasta Bożego” zawiera Księga Psalmów. Jerozolima jest tam ukazana jako miasto, które zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią (por. Pwt 12,1-12) wybrał sobie Pan:

„Jahwe bowiem wybrał Syjon,

na dom swój go wyznaczył:

«To będzie miejsce mego odpoczynku,

gdyż postanowiłem, że tutaj zamieszkam” (Ps 132,13).

To Jahwe buduje to miasto (Ps 48,9) i ochrania je (Ps 46,5-6). Jako metonimia Boga jest Jerozolima obiektem uwielbienia (Ps 87,3). Jej obrońcą jest ustanowiony przez Pana król (Ps 101,8). Lud Boży śpiewa pieśń o jej pokoju i bezpieczeństwie (Ps 122; 51,20), wiedząc, iż będzie kwitła jedynie dzięki Bożej przychylności, a nie ludzkim wysiłkom (Ps 127,1). Daniny składane przez narody napłyną do Jerozolimy, gdyż jest ona miejscem boskiej obecności (Ps 68,30). Gdy wrogie narody wystąpią przeciwko niej, to wyruszą przeciwko samemu Bogu, za co spadnie na nie Jego słuszna kara (Ps 79,1; 137,7). Lud Boży będzie chwalił Boga w Jerozolimie (Ps 102,22; 116,19). Otaczające dokoła Święte Miasto wzgórza oznaczają w sposób metaforyczny, że sam Jahwe otacza je opieką (Ps 125,2). Dla wygnańców przebywających w Babilonii, szczególnie zaś mieszkających w Babilonie – mieście będącym symbolem ludzkiej niegodziwości – wspomnienie Jerozolimy było jednocześnie źródłem smutku i pocieszenia (Ps 137,5), ale nade wszystko pewności i nadziei (Ps 137,6).