Jerozolima, gdzie kult prawdziwego Boga rozwijał się i pogłębiał, stała się symbolem i zapowiedzią Kościoła Chrystusowego – Kościoła powszechnego, który miał w sobie łączyć „wszystkie narody i plemiona”. Żyjący około 700 lat przed Chr. prorocy Micheasz i Izajasz przepowiadali zgodnie:

„Stanie się na końcu czasów,

że góra świątyni Jahwe stać będzie mocno na szczycie gór

i wystrzeli ponad pagórki.

Wszystkie narody do niej popłyną,

mnogie ludy pójdą i rzekną:

Chodźcie, wstąpmy na górę Jahwe,

do świątyni Boga Jakuba!

Niech nas nauczy dróg swoich,

byśmy kroczyli Jego ścieżkami.

Bo Prawo wyjdzie z Syjonu

i słowo pańskie – z Jeruzalem” (Iz 2,2-3; por. Mi 4,1-2).

Jednocześnie jednak nie można pominąć rysu eschatologicznego – zarówno starotestamentowa Jerozolima jak i nowotestamentowy Kościół zapowiadają nową rzeczywistość, która w pełni objawi się na końcu czasów. Chodzi o Nową – Niebiańską – Jerozolimę, której ta ziemska jest jedynie cieniem, a Kościół zapowiedzią. Jej opis przedstawia wizja przedstawiona w Apokalipsie św. Jana:

„I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica dla swojego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi! I zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi! I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie! Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły!” (Ap 21,1-4).

W dalszej części następuje szczegółowy opis Niebieskiego Jeruzalem, zbudowanego ze szlachetnych i drogocennych kamieni, otoczonego wielkim i wysokim murem zbudowanym na dwunastu warstwach fundamentu i posiadającym dwanaście stale otwartych bram. Tym, co różni niebiańskie Jeruzalem od jego ziemskiego odpowiednika jest brak świątyni: „A świątyni w nim nie dojrzałem, bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek” (Ap 21,22).