Zatem obraz Jerozolimy – tej ziemskiej i tej niebiańskiej – zwraca uwagę na to, iż jesteśmy nieustannie w drodze do celu.

Autor Listu do Hebrajczyków w zwięzłych słowach podsumował dawne dzieje swego narodu:

„Dzięki wierze ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc dokąd idzie. Dzięki wierze przywędrował do Ziemi Obiecanej jako ziemi obcej, pod namiotami mieszkając z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg” (Hbr 11,9-10; por. Ap 21,10-22).

Historia Abrahama i jego potomstwa znalazła swe uwieńczenie w momencie, gdy zakończyła się wielowiekowa tułaczka i Izraelici mogli osiąść w Jerozolimie – mieście, którego nie budowali, ale które zostało im podarowane przez Boga. Pielgrzymowanie dobiegło końca i lud wybrany mógł zamieszkać na „Świętej Górze” w „Mieście naszego Boga”. Spełniła się więc ostatnia z obietnic danych Abrahamowi przez Jahwe, gdy wezwał go w Ur Chaldejskim. Jednocześnie jednak zamieszkanie w Jerozolimie i możliwość doświadczenia tam obecności Boga było dopiero zapowiedzią zamieszkania w Niebieskim Jeruzalem i przebywania z Bogiem na wieki.

Analogicznie możemy popatrzeć na nasze życie, które jest tułaczką i pielgrzymowaniem do niebieskiej ojczyzny. Jak zapisał św. Paweł: „Jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami z daleka od Pana” (2 Kor 5,6). Wciąż bowiem dopiero oczekujemy wejścia do Niebieskiego Jeruzalem – „miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg” (Hbr 11,9-10; por. Ap 21,10-22). Przynależność do Kościoła pozwala doświadczać ciągłej i żywej obecności Boga pośród swego ludu, ale jednocześnie jest dopiero zapowiedzią i przedsmakiem tego, co według słów Apostoła Narodów nie da się opisać słowami ani objąć umysłem: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (2 Kor 2,9).