Matka Jego

„Jego Matka”[7]. Ona jest tą, która miłuje Jezusa. Jest obrazem każdego, kto miłuje. Była zawsze przy Nim. Przyjęła Go w tajemnicy zwiastowania, szukała Go w świątyni, była przy Nim, gdy wzrastał w Nazarecie. Była z Nim u początku – gdy przybył wraz ze swoimi uczniami na gody w Kanie, gdy woda stała się winem, uprzedzając godzinę chwały (J 2,1-12). Była z Nim podczas Jego galilejskiej działalności (Łk 8,19-21), była – jak głosi tradycja – w czasie wydarzeń w Jerozolimie, trwa przy Nim w dramacie pasji.

Mówiąc o historii Kany Galilejskiej – historii rozpoczynającej publiczną działalność Jezusa – trzeba pamiętać, iż wydarzenie to nie jest tylko początkiem znaków. Niezwykłe zdarzenie w Kanie Galilejskiej zamyka bowiem także pierwsze objawienie Jezusa jako Baranka Bożego (J 1,29.36), Syna Bożego (J 1,34-49), Mesjasza (J 1,41), Króla Izraela (J 1,49) oraz Syna Człowieczego (J 1,51). W Kanie Jezus jest Oblubieńcem: symbolicznie antycypuje gody, które dokonają się w tajemnicy krzyża na Kalwarii.

Matka Jezusa reprezentuje Izrael, który oczekuje oblubieńca. Jest Ona wierną oblubienicą, która mówi: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Maryja jednak nie tylko mówi – Ona także wypełnia to, co Pan przekazuje z wysokości krzyża.

Maryja – niewiasta, oblubienica i matka. Ona łączy w sobie stary i nowy lud, jest symbolicznym końcem starego i początkiem nowego przymierza. Jawi się na początku i na końcu dzieła Syna. Jako niewiasta i oblubienica staje się matką, która rodzi za jednym razem cały nowy naród. Jest zatem matką wszystkich narodów. Jest Nową Ewą, matką żyjących (Rdz 3,20). W miejsce Abla sprawiedliwego, zabitego przez brata, otrzymuje innego syna – umiłowanego przez Jezusa ucznia (Rdz 4,25). Jak jest matką Mesjasza zagrożonego przez smoka (Ap 12,5), tak jest też matką innych synów, którzy choć uciskani przez prześladowców, jednak pozostają wierni. Jest niewiastą, o której dopiero co Jezus mówił: „smutna z powodu bólów porodu, wnet zamieni swój smutek na radość” (J 16,21). Maryja jest także symbolem każdego, kto miłuje Boga, jak również każdego najmniejszego ze stworzeń.

Pod krzyżem

Trudno powiedzieć, ile osób dokładnie stało pod krzyżem[8]. Trzeba jednak pamiętać, iż ewangelista nie zamierza precyzyjnie określać liczby. Stwierdza jedynie, iż stały „siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena”. Zdanie to można w różny sposób interpretować, w zależności od przyjętej hipotezy. Przyjmując bowiem, iż stały cztery niewiasty (pierwsza – siostra Matki Jego, druga – Maria, trzecia – żona Kleofasa, czwarta – Maria Magdalena) trzeba zauważyć, iż Jan nie podaje imienia siostry Matki Jezusa: podkreśla jedynie jej pokrewieństwo. Obierając natomiast hipotezę, iż pod krzyżem były trzy niewiasty (pierwsza – siostra Matki Jego, druga – Maria, żona Kleofasa, trzecia – Maria Magdalena), to z słów Jana wynikałoby, że Maria Kleofasowa jest siostrą Matki Jezusa. Uznając natomiast, iż pod krzyżem stały dwie niewiasty (pierwsza – siostra Matki Jego, o imieniu Maria, żona Kleofasa, druga – Maria Magdalena), to Matką Jezusa byłaby Maria Kleofasowa, nazwana tak od imienia ojca; jej siostrą w sensie szerszym, byłaby Maria Magdalena.

Jan pisze o niewiastach w sposób nieokreślony – nie mówi jednoznacznie, ile stało ich pod krzyżem. Chce przez to podkreślić, iż są one tam, dokąd wezwany jest każdy z nas, by zobaczyć tajemnicę Boga. W tajemnicy krzyża bowiem objawia się najwyższa miłość. Krzyż jest miejscem, gdzie rodzi się nowa ludzkość. Niezwykłe jest to, że pod krzyżem swoje miejsce ma każdy. Są tam nieprzyjaźni żołnierze dzielący szaty Syna, z drugiej strony są także miłujące Jezusa niewiasty, które wyciskają w swym sercu Jego mękę. Łączy ich jedno – iż są blisko krzyża Chrystusa. Pod tym krzyżem wszyscy stanowią jedno, dalecy i bliscy, wrogowie i przyjaciele (por. Ef 2,13-18). Zbawienie Syna jest uniwersalne – jak dar Jego Ciała i Jego Ducha.