W drodze od Synaju do pustyni Paran

Biblijny autor w następujący sposób przedstawia pierwszy epizod, w którym izraelska społeczność zaczęła buntować się na pustyni w miejscowości o nazwie Tabeera: „Pewnego dnia lud zaczął narzekać, co PAN uznał za złe. Kiedy PAN to usłyszał, rozgniewał się. Rozpalił się przeciwko nim Jego ogień i zniszczył kraniec obozu. Lud wołał do Mojżesza, a on wstawił się u PANA i ogień wygasł. Dlatego nazwano to miejsce Tabeera, ponieważ tu wybuchł ogień PANA” (Lb 11,1-3). Zachowanie Izraelitów zostało nazwane w tym fragmencie „narzekaniem”. Odwołując się do hebrajskiego tekstu można powiedzieć, że było to coś w rodzaju „szemrania” (hebr. rdzeń ʼ-n-n w koniugacji hitpoʽlel). W najbliższym kontekście literackim trudno znaleźć jakikolwiek powód, który mógłby usprawiedliwić taką reakcję, a co gorsza wszystko dzieje się zaraz po tym, jak tylko czytelnik dowiedział się, że Bóg otoczył swój lud troskliwą opieką, przewodząc Izraelowi w marszu po pustyni (Lb 9,15-10,35). W tym kontekście biblijny narrator skontrastował zaskakujące i niczym nieuzasadnione narzekanie Izraelitów z dobrem (hebr. ṭôb), jakim Bóg pragnie obdarzyć wybrany przez siebie naród w ziemi, do której go właśnie prowadzi. Stąd też szemranie Izraela, które stało się niczym nieusprawiedliwionym buntem, tak naprawdę wobec Boga, wywołało Jego natychmiastową odpowiedź. Reakcja Boga została zobrazowana wybuchem Bożego ognia (hebr. ʼēš JHWH), który w omawianym kontekście, zgodnie z biblijną symboliką, wyraża Boży sąd, co znalazło zresztą potwierdzenie w nazwie, jaka została nadana miejscu, gdzie rozegrał się ten epizod. Nazwa tej miejscowości Tabeera (hebr. tabʽērā(h)) oznacza „płonące miejsce” („pożar”). Kiedy tylko Izraelici zdali sobie sprawę z tego, że niegodziwie postąpili przestali narzekać, a rozpoczęli wołać, ale nie bezpośrednio do Boga, lecz do Mojżesza, by ten wstawiła się za nimi u Boga. Wstawiennictwo Mojżesza okazało się bardzo skuteczne, gdyż przyniosło ocalenie buntowniczemu ludowi. W ten sposób biblijny autor podkreślił wyjątkową rolę przywódcy narodu wybranego. Prawdopodobnie fragment opisujący ten epizod został zamierzony jako wprowadzenie do następnych tekstów, które znowu opowiadają o ludzie szemrzącym przeciw Bogu. Bliższa analiza literacka przekazanych w tej części Księgi Liczb opowiadań o tych przykrych wydarzeniach pozwala wskazać na tworzące je trzy wątki tematyczne. Pierwszy z nich, który dotyczy problemu pokarmu został powiązany za pośrednictwem wątku pełniącego funkcję przejścia z trzecim tematem, który traktuje o problemie przywództwa w Izraelu. Czynnikiem scalającym strukturę tych kolejnych epizodów jest postać Mojżesza.