Panie naucz nas modlić się…

W Starym Testamencie chleb łączy się także z kultem i zagadnieniem ofiar. Naród wybrany, za pośrednictwem Mojżesza, od samego Boga otrzymał polecenie wykonania takiego specjalnego stołu oraz składania na nim chlebów dla Boga (zob. Wj 25,23-30). Chleby te nazywane były przez Izraelitów chlebami obecności (dosłownie „chlebami twarzy”). Rabini, tłumacząc ich nazwę, wskazują, iż „chleby zostały tak określone, ponieważ miały być zawsze przed Bogiem”[31]. Chleby te były składane Bogu w ofierze jako wyraz nieustannej wdzięczności narodu wybranego za to, że Bóg błogosławi człowiekowi, który dzięki temu ma chleba pod dostatkiem. Były one również wyrazem wspólnoty Boga z Jego wiernymi[32]. Obok chlebów pokładnych znany był również w liturgii ofiarniczej Izraelitów chleb pierwocin, który stanowił część ofiary składanej podczas Święta Tygodni. Ofiara ta była wyrazem wdzięczności za otrzymane od Boga dary (zob. Wj 23,18; 34,19). Chleb ten przynoszono i składano w ofierze dla Pana przekazując go przedstawicielowi Boga – kapłanowi (zob. Kpł 23,17.20; Ez 44,30)[33]. Autorzy starotestamentalni wspominają również o chlebach przaśnych (zob. Wj 23,18; 34,25), które towarzyszyły różnym ofiarom, będąc zarazem pożywieniem dla Izraelitów podczas świąt wiosennych (zob. Wj 23,15; 34,18)[34].