Język symboliczny Apokalipsy św. Jana

c) We wszystkich epokach ludzie tęsknili za pokojem. Był on zawsze najbardziej upragnionym dobrem. Odczuwali to Izraelici, ciągle zagrożeni w swym istnieniu. Dlatego prorok pisze, że kiedy nadejdą czasy wybawienia, „wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy” (Iz 2,4). Zapowiada, że kiedyś nadejdzie taki czas, iż „naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się zaprawiać do wojny” (Iz 2,4).

Na początku Księgi Rodzaju przedstawiony jest raj, który człowiek utracił. Prorocy często powracali do tego świata rajskiego. Zapowiadali, że wróci pokój w świecie zwierząt. Człowiek zawsze widzi dobrze wady u innych. Nawet u zwierząt. Wiadomo, osioł jest leniwy, bo nie chce dla nas pracować. A powinien. Powinien to robić szybko i być jeszcze wdzięczny. Wilk stał się symbolem okrucieństwa i wrogości. Dlatego mówimy: „człowiek człowiekowi wilkiem”. Nie wiadomo, skąd nam to przyszło do głowy, że zwierzęta potrafią się zwalczać tak bezinteresownie jak my. Tymczasem to my jesteśmy geniuszami w dziedzinie wzajemnego niszczenia się i w tym nikt nam nie dorówna. Ale z tego powodu, kiedy prorok chciał stwierdzić, że kiedyś nastąpi czas wymarzonego pokoju, napisał: „Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii” (Iz 11,6-8). W idyllicznym obrazie, jakby wziętym ze świata bajek i marzeń, natchniony autor chce pouczyć o przyjaźni i życzliwości, jaka kiedyś nastanie. Spełnią się odwieczne marzenia.

Siedmiu Kościołom autor Apokalipsy św. Jana przesyłam życzenie: „Łaska wam i pokój” (Ap 1,4). A Jeruzalem Niebieskie będzie bezpiecznym miejscem schronienia (por. Ap 21-22).