Język symboliczny Apokalipsy św. Jana. Specyficzne formy języka symbolicznego
Wskazują i przywołują one rzeczywistość wyższego rzędu, którą trudno wyrazić słowami.
1) Wizja zewnętrzna. Chodzi o wrażenia odebrane przez zmysły zewnętrzne, np. oczy czy uszy. Zmysły zewnętrzne proroka zostają zmodyfikowane przez rzeczywiste albo pozorne przedmioty, np. Mojżesz słyszał głos Boga przemawiającego do niego z płonącego krzewu (Wj 3,4-4,17). Podobnie dzieje się także z Samuelem. Prorocy często utrzymywali, że coś widzieli albo słyszeli.
2) Wizja wewnętrzna. W tym wypadku prorok „widzi” za pośrednictwem zmysłów wewnętrznych (wyobraźnia). Tego rodzaju wizje opisuje Izajasz (Iz 6), Ezechiel (Ez 1) czy Jeremiasz (Jr 1,11-15). Ich elementy składowe zaczerpnięte zostały ze środowiska codziennego proroka (religijnego, domowego, rolniczego). W wizjach Amosa występują szczegóły z życia pasterskiego, a widzenia Ezechiela są zabarwione elementami kultycznymi (wizja świątyni). Bóg kształtuje w wyobraźni proroka obrazy znane temu człowiekowi z życia codziennego.
3) Wizja intelektualna, czyli bezpośrednie objawienie prawdy Bożej. Prorok przyjmuje coś za pośrednictwem umysłu bez udziału zmysłów zewnętrznych lub wewnętrznych. Jest to oświecenie umysłu. Według św. Tomasza ten sposób przekazywania prawdy jest najdoskonalszy. W tym wypadku umysł jest środkiem, którym posługuje się Bóg, aby przekazać swą myśl.
