Druga mowa Mojżesza do Izraela

W tym kontekście Księga Powtórzonego Prawa zapowiada radość płynącą z uczestnictwa w kulcie jedynego Boga: „Nie będziecie już mogli naśladować naszego obecnego postępowania, kiedy każdy czyni, co zechce. Nie weszliście bowiem jeszcze do miejsca odpoczynku i do dziedzictwa, które wam daje PAN, wasz Bóg. Kiedy jednak przejdziecie Jordan i zamieszkacie w kraju, który PAN, wasz Bóg, da wam w dziedzictwo i zapewni wam pokój ze wszystkimi otaczającymi was wrogami, tak że będziecie mieszkać bezpiecznie, wtedy na miejsce, które sobie wybierze PAN, wasz Bóg, aby mieszkało w nim Jego imię, przyniesiecie wszystko, co wam nakazuję: ofiary całopalne, ofiary krwawe, dziesięciny, dary waszych rąk i wszystkie najlepsze dary, które ślubowaliście PANU. Będziecie się cieszyć przed PANEM, waszym Bogiem, wraz z synami i córkami, sługami i służącymi, a także z lewitami, którzy mieszkają w waszych miastach, bo oni nie mają żadnej części ani dziedzictwa wśród was” (Pwt 12,8-12). Wezwanie zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa do sprawowania kultu Boga Izraela tylko w jednym miejscu, miało być widocznym znakiem pośród licznych pogańskich sanktuariów Kanaanu, że społeczność narodu wybranego „ma inaczej służyć Bogu” (Pwt 12,4). Odczytując te teksty z perspektywy Nowego Testamentu trzeba powiedzieć, że najdoskonalszym miejscem obecności Boga jest osoba Jezusa Chrystusa (J 1,14; 2,21; Kol 2,9), który wezwał ludzi, by sprawowali prawdziwy kult polegający na wielbieniu Boga w Duchu i w prawdzie (J 4,23). Ponieważ sprawowanie kultu Boga Izraela w jednym wybranym przez Niego miejscu, którym z biegiem czasu stała się świątynia w Jerozolimie, wiązało się ze szczegółowymi przepisami dotyczącymi składania ofiar, dlatego omawiany tekst podaje także prawne regulacje odnośnie tej kwestii (Pwt 12,13-28). Księga Powtórzonego Prawa, podobnie jak inne fragmenty Pięcioksięgu (Rdz 9,4; Kpł 16-17), podkreśla wyjątkowe znaczenie krwi jako substancji życia, która należy do Boga. Stąd też człowiek dokonując uboju zwierzęcia, czy to do celów religijnych (Pwt 12,27), czy też gospodarczych (Pwt 12,16), a takie rozróżnienie znajdujemy w tych prawnych zasadach, powinien całkowicie wypuścić z niego krew: „Lecz pilnuj się, abyś nie spożywał krwi, bo w krwi jest życie. A nie wolno ci spożywać życia wraz z mięsem. Nie możesz jej spożywać! Masz ją wylać na ziemię jak wodę” (Pwt 12,23-24). Uczeni żydowscy argumentując zakaz spożywania krwi odwołują się do jej roli w rytuale ofiarniczym przebłagania (Jom Kippur – „Dzień Przebłagania”). To właśnie wtedy, dzięki tej utożsamianej z życiem substancji, dokonywało się zadośćuczynienie za grzechy (Kpł 17,11). Kolejne wypowiedzi, wyrażając troskę o czystość izraelskiego kultu, zawierają bezwzględny zakaz bałwochwalstwa (Pwt 12,29-13,18), które jest największym grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu Dekalogu (Pwt 5,7-10): „Wy macie iść za PANEM, waszym Bogiem! Jego będziecie się bać, Jego przykazania wypełniać, Jego głosu będziecie słuchać, Jemu służyć i do Niego lgnąć. A ów prorok lub tłumacz snów ma być zabity. Tak usuniecie zło spośród was. Zachęcał was bowiem do odstępstwa od PANA, waszego Boga, który wyprowadził was z ziemi egipskiej i wyzwolił z niewoli. Chciał was sprowadzić z drogi, którą PAN, wasz Bóg, kazał wam kroczyć” (Pwt 13,5-6). Kategoryczny ton przytoczonych pouczeń służy przede wszystkim uświadomieniu wierzącemu, jak bardzo szkodliwe są wszelkie pogańskie praktyki, które, jako wyraz lekceważenia Boga i Jego przykazań, prowadzą ludzi do moralnego upadku. Radykalizm wezwania do zdecydowanego postawienia tamy wszelkiemu bałwochwalstwu stanowi przynaglenie, by strzec prawdziwej wiary w jedynego Boga, gdyż tylko On pragnie autentycznej wolności i szczęścia każdego człowieka.