Druga mowa Mojżesza do Izraela

Ostatnia, siódma część Kodeksu deuteronomicznego (Pwt 26,1-15) podaje przepisy dotyczące ofiarowania Bogu pierwszych plonów ziemi, by Izraelici pamiętali, że owoce rodzi ziemia podarowana im przez Boga, który jest jej jedynym właścicielem. Biblijny prawodawca przypomniał zwięźle historię wyzwolenia Izraelitów z Egiptu, którą związał z rytem ofiarowania pierwocin: „Egipcjanie źle się z nami obchodzili, uciskali nas i gnębili ciężką, niewolniczą pracą. Wtedy wołaliśmy do PANA, Boga naszych ojców, a PAN usłyszał nasze wołanie i zobaczył nasze poniżenie, nasz trud i ucisk. I wyprowadził nas PAN z Egiptu, mocną ręką i wniesionym ramieniem, wśród strasznej grozy, znaków i cudów. Zaprowadził nas na to miejsce i dał nam ten kraj, ziemię płynącą mlekiem i miodem. Teraz właśnie przynoszę pierwociny płodów ziemi, którymi mnie PANIE obdarzyłeś. Wtedy położysz je przed PANEM, twoim Bogiem, i oddasz Mu pokłon. A potem wraz z lewitą i cudzoziemcem, który mieszka u ciebie, będziesz się radował ze wszystkich dóbr, jakimi PAN, twój Bóg, obdarzył ciebie i twoją rodzinę” (Pwt 26,6-11). Tradycja żydowska łączy radosne świętowanie ofiarowanych Bogu pierwszych owoców ziemi z następnym fragmentem, który dotyczy właściwego rozdzielenia dziesięciny trzeciego roku (Pwt 26,12-15). Rabini wysuwają wniosek, że tak długo Izraelici będą cieszyć się wszelką pomyślnością, jak długo będą pamiętać o najuboższych.

Werset formalnie kończący omawiany tekst Kodeksu deuteronomicznego (Pwt 12-26) brzmi: „Dziś PAN, twój Bóg, nakazuje ci wypełniać te ustawy i przepisy. Masz ich przestrzegać i wypełniać z całego serca i z całej duszy” (Pwt 26,16). Zawarte w tym fragmencie sformułowanie „prawa i nakazy” nawiązuje do takiej samej frazy: „Oto prawa i nakazy” (Pwt 12,1), która znajduje się w pierwszym wersecie Kodeksu deuteronomicznego. Uczeni żydowscy komentują, że w tym miejscu kończy się druga mowa pożegnalna Mojżesza, w której wyjaśniał Izraelitom szczegółowe przykazania. Rabini w słowie „dziś” dostrzegają nieustanną nowość Bożego prawa, które zostaje dane wierzącemu jakby na nowo każdego dnia.