Druga mowa Mojżesza do Izraela

Szósta część Kodeksu deuteronomicznego (Pwt 23,1-25,19) w znacznym stopniu koncentruje się na prawodawstwie podyktowanym społeczną wrażliwością i sprawiedliwością (Pwt 24,5-25,4). Wezwanie do przyjmowania humanitarnych postaw, zwłaszcza wobec najuboższych, do których zaliczano wdowy, sieroty oraz cudzoziemców, służyło budowaniu społeczeństwa wrażliwego na cudze cierpienie: „Gdy w czasie żniw będziesz żął zboże na polu, a potem zapomnisz o jakimś snopie, to nie wrócisz, aby go zabrać. Niech zostanie dla cudzoziemca, sieroty i wdowy, aby ci błogosławił PAN, twój Bóg, w każdej twojej pracy. Gdy otrząśniesz swoje drzewo oliwne, nie przeszukuj jej potem drugi raz, lecz to, co pozostanie, niech będzie dla cudzoziemca, sieroty i wdowy. Gdy dokonasz zbioru w swojej winnicy, nie ponawiaj go, lecz to, co pozostanie niech będzie dla cudzoziemca, sieroty i wdowy. Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w Egipcie” (Pwt 24,19-22). Biblijny prawodawca nie tylko wzywał do materialnego wsparcia biednych, ale także do poszanowania ich godności (Pwt 24,10-12.17). Kodeks deuteronomiczny brał w tym kontekście w obronę nawet tych, którzy naruszyli prawo. Stąd też wydawane wyroki musiały być adekwatne do popełnionych przestępstw, a kara nie mogła poniżać człowieka skazanego (Pwt 25,1-3). Prawo dbało także o właściwe traktowanie zwierząt (Pwt 25,4).