Prolog do Listów do siedmiu Kościołów

Przez chrzest dokonuje się odrodzenie do dziecięctwa Bożego i otrzymujemy uczestnictwo w królestwie i kapłaństwie Chrystusa. Dzięki zbawczej miłości Jezusa Chrystusa wobec ludzi staliśmy się dziećmi Bożymi królami i kapłanami ku chwale Boga Ojca.

List św. Piotra pozwala lepiej zrozumieć tę prawdę.. „Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, miłych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2,5). „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym” (1 P 2,9).

Autor kończy prolog tzw. doksologią: „Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen”. Takie słowa pochwały pod adresem Boga albo Chrystusa noszą nazwę doksologii (od doksa – chwała, cześć, uwielbienie). W omawianych słowach mieści się nie tyle życzenie, ile raczej stwierdzenie faktu.

Nie ma pewności, czy to zakończenie dotyczy Boga i Ojca, wymienionego wcześniej, czy też Jezusa Chrystusa. Jeżeli przyjmiemy drugą możliwość, to w takim razie wypowiedź ta określa Jezusa jako Boga, bowiem chwała i moc była przypisywana cesarzom, których uważano za bogów. Tak chwała przejawia się w życiu świętych. Od samego początku Kościół, jak świadczą o tym listy apostolskie i katolickie, posiadał żywą świadomość swego powołania do uczestnictwa w chwale Chrystusa (por. Ga. 1,3-5; 1 P 5,10-11; 2 P 3,18).

Chwała (doksa) oznacza majestat, świetność w odniesieniu do wiecznej chwały Boga. W Nowym Testamencie to określenie nie jest przypisywane nigdy ludziom. Natomiast słowo moc oznacza władzę, panowanie. Te przymioty, które w Starym Testamencie przypisywane jest wyłącznie Bogu, w Nowym Testamencie odnoszone są do Chrystusa.