Prolog do Listów do siedmiu Kościołów

W dalszej części autor przechodzi od godności Jezusa Chrystusa do Jego roli i czynów. Podkreśla trzy sprawy: miłuje nas, uwolnił nas od grzechów oraz uczynił nas królestwem i kapłanami.

„Miłuje nas [..] i przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów”. Mamy tutaj streszczenie podstawowej prawdy o zbawieniu. Uwolnienie jest przenośnią, w której sytuacja grzesznika porównana jest do losu niewolnika lub jeńca. Polegało na wykupie. Ludzie zostali wykupieni dla Boga przez krew Baranka (Ap 5,19). W świetle starożytnych zwyczajów znaczyło to, że stali się Jego własnością.

Ale stwierdzenie to (czas teraźniejszy: miłuje) odnosi się nie tylko do przeszłości, ale do stanu wciąż trwającego. Chrystus, siedząc z Ojcem na Jego tronie (Ap 3,21) i wykonując swą władzę, miłuje nas nadal. Autor wielbi Chrystusa zatem za to, że stale nas bezgranicznie miłuje. Powiedział przecież, że „nikt nie ma większej miłości od tego, kto oddaje życie za przyjaciół” (J 13,15). Jego miłość nie zna granic. Ta miłość kazała Mu ofiarować za nas swoje życie i wylać krew, aby nas wyrwać z tragicznego położenia, gdy sami sobie nie mogliśmy pomóc. Wspomniana jest tutaj Jego krew, która ma wartość zbawczą. Mamy tutaj nawiązanie do ofiary krzyża.

Ale nie na tym kończą się przywileje, którymi nas Jezus obdarzył. „Uczynił nas królestwem – kapłanami dla Boga i Ojca swojego”. Skutkiem odkupienia jest nie tylko uwolnienie od grzechów, ale i udział wiernych w godności królewskiej i kapłańskiej Chrystusa. Jest to nawiązanie do Wj 19,6, gdzie w odniesieniu do ludu Bożego jest mowa o „królestwie kapłanów”. Naród izraelski jako jedyny został wybrany, by oddawać właściwą cześć prawdziwemu Bogu. Chrześcijanie są więc kontynuacją Izraela jako ludu Bożego. Są pośrednikami między ludźmi a Bogiem. Określenie kapłanami oznacza, że chrześcijanie zostali wybrani i uświęceni przez Boga. Jako poświęceni Bogu stanowią Jego własność. W ten sposób autor rozwija myśl o powszechnym kapłaństwie wiernych.