Prolog do Listów do siedmiu Kościołów

Czytając Nowy Testament, bardzo łatwo można dostrzec, że pierwotne nauczanie opiera się na relacjach naocznych świadków. Autor trzeciej Ewangelii pisze, że podaje wydarzenia „tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami” (Łk 1,2). Apostołowie zaś mówią o sobie: „A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jeruzalem” (Dz 10,39). Świadkiem jest nie tylko Piotr, ale także inni. „Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków” (Dz 10,40-41a). Misja Apostołów polega zatem na przekazywaniu tego, co otrzymali od Mistrza z Nazaretu (por. Dz 1,18). Bycie naocznym świadkiem życia Jezusa oraz Jego zmartwychwstania jest nieodzownym warunkiem, by stać się Apostołem (Dz 1,18.21-22).

W Apokalipsie św. Jana mianem świadka określa się tych, którzy składali świadectwo o Ewangelii, za co zostali umęczeni (por. Ap 1,5; 3,14). Ważna w tym wypadku jest postawa apostolska a nie tylko sama wiara. Świadkiem wiernym okazał się męczennik Antypas (Ap 2,13) oraz inni męczennicy (Ap 11,3; 17,6).

Jezus jest Świadkiem Wiernym, gdyż na ziemi palestyńskiej dał świadectwo prawdzie i z tego powodu został ukrzyżowany (J 18,37). Cały Izrael został wybrany przez Boga na świadka wobec bałwochwalczych ludów pogańskich (Iz 43,9-12; 55,4). Według Izajasza Sługa Pański będzie „światłością narodów” (Iz 42,6; 49,6). Jezus wypełnił te oczekiwania będąc wierny aż do poniesienia śmierci za głoszoną prawdę. Jak w Starym Testamencie Izrael został wybrany na świadka Boga wobec ludów pogańskich, tak w Nowym Testamencie Chrystus jest Świadkiem Boga przed ludźmi. On nie tylko wiernie opowiedział nam o Nim, ale za głoszoną prawdę oddał życie.