Prolog do Listów do siedmiu Kościołów

„Od Świadka Wiernego, Pierworodnego [wśród] umarłych”.

Niezwykłe znaczenie świadectwa dostrzegamy szczególnie wtedy, gdy analizujemy grecki termin martys oraz słowa pochodne od niego. Terminy martys (= świadek), martyrein (= świadczyć), martyria (= świadectwo) czy martyrion (= świadectwo) występują 168 razy w Nowym Testamencie i miały pierwotnie znaczenie prawne. Określały tego, kto w następstwie jakiegoś osobistego doświadczenia był w stanie coś stwierdzić o osobach, okolicznościach czy wydarzeniach, w których brał udział. Dlatego mógł stanąć przed trybunałem, aby dać świadectwo. Później termin ten stracił znaczenie ściśle prawne i określał kogoś, kto może mówić coś o wydarzeniach lub osobach. Następnie zakres tego pojęcia rozszerza się i oznacza tego, kto ujawnia własne przekonania religijne czy filozoficzne. Już Grecy mówili o „dawaniu świadectwa” jakiejś doktrynie czy normie moralnej.

W Nowym Testamencie termin świadek ma najczęściej znaczenie religijne i dotyczy jakiejś treści religijnej. Jego znaczenie jest jednak bardzo bliskie greckiemu sensowi prawnemu. Istnieje bowiem ścisły związek między wydarzeniem, o którym się świadczy, a samym świadectwem. Chodzi często o wewnętrzne przekonanie,  które narzuca się innym. Gdy chodzi o przedmiot świadectwa, to są nim wydarzenia z życia Mistrza z Nazaretu, a przede wszystkim nowe życie Zmartwychwstałego (por. Dz 10,41; 2,32; 3,15), gdyż jest to fakt, który wszystko rozświetla. Ale nie można dawać świadectwa o Jezusie, który zmartwychwstał i ukazał się, jeżeli wcześniej nie było się świadkiem Jego publicznej działalności (Dz 1,21-22; 10,39).