Ostatnia wola Mojżesza wyrazem troski Boga o swój lud (Pwt 31,1-34,12)

Przytoczone początkowe wersety pożegnalnego błogosławieństwa Mojżesza (Pwt 33,2-3.5) wraz z końcowymi (Pwt 33,26-29) tworzą literackie obramowanie zbioru wypowiedzi dotyczących poszczególnych izraelskich pokoleń. W centrum tych fragmentów znajduje się Bóg, który jest królem Izraela, dającym zwycięstwo swojemu ludowi. Adresatem Mojżeszowego błogosławieństwa są prawie wszystkie plemiona Izraela, z wyjątkiem domu Symeona, prawdopodobnie dlatego, że został wchłonięty przez pokolenie Judy, tracąc odrębny plemienny status, a być może jest to ślad braku dostępnej wypowiedzi tego typu na temat tego klanu. Tak, czy inaczej, tradycyjny podział na dwanaście izraelskich pokoleń został utrzymany dzięki podziałowi rodu Józefa, syna Jakuba i Racheli, na klany wywodzące się od dwóch jego synów: Efraima i Manassesa. Różnorodność poszczególnych tekstów Mojżeszowego błogosławieństwa uwidacznia się w odniesieniu zarówno do formy literackiej, jak i sposobu przedstawiania danego szczepu Izraela, co świadczy o odmiennych, a zarazem trudnych do ustalenia, kontekstach historycznych, które odzwierciedlały ówczesne sytuacje tychże plemion. Wersety wprowadzające do pożegnalnego błogosławieństwa Mojżesza, jak komentuje judaistyczna tradycja, ukazują pozytywny obraz Izraela, wypływający z faktu, że Bóg zamieszkał pośród ludu, który uznał Go jako swego króla oraz przyjął przekazane przez Mojżesza prawo. Rabini podkreślają, że otrzymana od Boga za pośrednictwem Mojżesza Tora stanowi niezbywalne dziedzictwo (hebr. môrāšā(h)) Izraela, które należy przekazywać z pokolenia na pokolenie: „To prawo przekazał nam Mojżesz jako dziedzictwo dla społeczności Jakuba” (Pwt 33,4). Izraelscy mędrcy widzą w ofiarowaniu Bożego prawa Izraelitom jako dziedzictwo, coś na kształt zaślubin między Torą i każdym należącym do społeczności narodu wybranego, dlatego też wszyscy powinni pragnąć jak najlepiej poznać zawarte w niej słowo Boga.