Ostatnia wola Mojżesza wyrazem troski Boga o swój lud (Pwt 31,1-34,12)

Powyższy fragment pozwala powiedzieć, że każdy, kto uznaje jedyność Boga Izraela, może doświadczyć Jego zbawczego działania, które ocala od wszelkich dezintegracyjnych mocy śmierci, prowadząc do pełni życia w Bożej bliskości. A zatem ostatnim słowem Boga w historii Izraela nie jest katastroficzny koniec, ale przyszłe odnowienie. Zakończenie pieśni Mojżesza, zapewniając o oczyszczeniu, a nie unicestwieniu, znajduje doskonałe potwierdzenie w kolejnym poetyckim fragmencie, który został skomponowany z błogosławieństw obejmujących poszczególne plemiona Izraela (Pwt 33,1-29). Wygłoszone w ostatnim dniu życia Mojżesza pożegnalne błogosławieństwo dobrze wpisuje się w starotestamentową tradycję, zgodnie z którą, czy to ojciec rodziny, czy też przywódca klanu, przed śmiercią wypowiadał słowa błogosławieństwa nad swoimi bliskimi (por. Rdz 27; 48; 49). A więc, Mojżesz, człowiek żyjący w wyjątkowej zażyłości z Bogiem, rozumiany w tym kontekście jako ojciec Izraela, którego bieg życia dobiega kresu, błogosławił swoich rodaków: „Oto błogosławieństwo, którego Mojżesz, Boży człowiek, udzielił Izraelitom przed swoją śmiercią. Powiedział: PAN wyruszył z Synaju i zajaśniał dla nich z Seiru, ukazał się w blasku z góry Paran, przybywa z Meriba pod Kadesz i niesie im w prawej ręce płonące pouczenie. Prawdziwie kochasz swój naród! Jego święci są w Twojej mocy. Oni siadają u Twoich stóp i każdy przyjmuje Twoje wskazania. (…) Jest król w Jeszurunie, gdy się schodzą przywódcy ludu wraz z plemionami Izraela” (Pwt 33,1-3.5).