Ostatnia wola Mojżesza wyrazem troski Boga o swój lud (Pwt 31,1-34,12)

Zacytowane słowa dobitnie świadczą, że powodzenie i dostatek bez odniesienia do Boga, który jest źródłem wszelkiego dobra, bardzo łatwo prowadzi do fałszywego przekonania o samowystarczalności, co pociąga za sobą tworzenie sobie bożków na własną miarę. W przytoczonym fragmencie Izrael został określony rzadkim tytułem „Jeszurun”, który prawdopodobnie pochodzi od czasownika hebrajskiego jāšār, co oznacza „być prawym, sprawiedliwym”. Żydowscy uczeni wyjaśniają, że nadmiar dobrobytu, jaki osiągnął Izrael w Ziemi Obiecanej spowodował jego upadek. Stąd też wyprowadzają wniosek, że nawet człowiek sprawiedliwy, kiedy tylko zaczyna ulegać własnym pragnieniom opuszcza Boga, narażając się tym samym na niebezpieczeństwo. Dla dobra Izraela, by nie utwierdził się w przewrotnym postępowaniu, w pieśni Mojżesza pojawia się ogłoszenie winy Izraela oraz sankcje karne za popełnione zło: „Gdy PAN to zobaczył – oburzył się na zniewagę, której dopuścili się Jego synowie i córki. Wtedy powiedział: Odwrócę od nich oblicze, zobaczę, jaki będzie ich koniec, są bowiem pokoleniem przewrotnym, dziećmi niewiernymi. (…) Na zewnątrz miecz zabije im dzieci, a w domach strach zapanuje, gubiąc młodzieńca i dziewicę, niemowlę i starca” (Pwt 32,20.25). W tym miejscu następuje jednak punkt zwrotny, w którym zapowiedź kary i zniszczenia przechodzi w obietnicę oczyszczenia i ocalenia Bożego ludu: „Powiedziałem sobie, że ich roztrzaskam, wymażę ich pamięć u ludzi. Bałem się jednak drwin wrogów, żeby sobie nie schlebiali ich przeciwnicy i nie mówili: To my zwyciężyliśmy, a nie PAN uczynił to wszystko” (Pwt 32,26-27). Ponieważ wrogowie Izraelitów mogliby w niewłaściwy sposób zrozumieć, czym jest ogłoszenie unicestwienia społeczności narodu wybranego, gdyż nie potrafią pojąć sensu wydarzeń, jakie rozegrały się w dziejach Izraela, jedyny Bóg kieruje przesłanie nadziei do gnębionego przez nieprzyjaciół ludu, by przyjść mu z pomocą: „PAN bowiem swój lud osądzi i nad sługami swymi się zmiłuje, gdy ujrzy, że są bezsilni, że nie ma już niewolników ani wolnych. Przejrzyjcie teraz! Oto Ja, tylko Ja istnieję, a prócz Mnie nie ma żadnych bogów. Ja sprowadzam śmierć i daję życie, Ja ranię i uzdrawiam, i nikt nie uwolni się z mojej ręki” (Pwt 32,36.39).