Kim On dla mnie jest? Uciszenie burzy na jeziorze (Łk 8,22-25)

Uczniowie odczuwają pilną potrzebę wsparcia, przeżywają lęk i wątpliwość w wierze, doświadczają konieczności wybawienia. Za psalmistą wydają się wołać: „Ocknij się! Dlaczego śpisz, Panie? Przebudź się!”, czy Ps 107,28-29: „W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. Zmienił burzę w wietrzyk łagodny” (Ps 44,24). W wołaniu ich można słyszeć pytanie: Dlaczego nie interesujesz się, że toniemy?

W opinii niektórych komentatorów w wołaniu uczniów w przekazie Ewangelii św. Mateusza, gdzie ewangelista zapisze „Panie, ratuj, giniemy!” (Mt 8,25) można widzieć modlitwę, prośbę o cud. Ich prośba: Mistrzu, ratuj, giniemy! – to jakby aluzją do liturgicznego języka Mateuszowego Kościoła, w tym wołaniu można widzieć początki późniejszego Kyrie eleison – Panie zmiłuje się, w znaczeniu – Panie przebacz, uratuj, ocal! To wołanie w przekazie mateuszowym pojawia się jeszcze w Mt 9,27; 4,30; 20,30.31. Pan, który ocala swoich uczniów (zob. Mt 14,30) jest Tym samym, który ocala swój Kościół (zob. Mt 1,21; 18,11; 19,25).