Eliasz w tajemniczej ciszy rozpoznał obecność swojego Boga, przychodzącego zawsze nieoczekiwanie i nieustannie w nowy sposób. Pytanie, jakie Bóg skierował do proroka – „Co ty tu robisz Eliaszu?” – miało skłonić go do refleksji nad sensem drogi, którą podążał, a także przypomnieć mu, że jej celem jest sam Bóg. Eliasz bardzo szybko uświadomił sobie, że sensem jego powołania jest posłuszeństwo Bożemu słowu, dlatego też przyjął nową misję, w świetle której Bóg Izraela objawił się, jako prawdziwy Pan dziejów całego świata (1Krl 19,15-18).

Koniec Eliaszowej historii został przekazany w drugim rozdziale Drugiej Księgi Królewskiej, który opowiada, jak prorok został zabrany w ognistym rydwanie do nieba (2Krl 2,9-11). To tajemnicze odejście Eliasza pozwala odkryć najgłębszy sens jego życia, które było całkowicie oddane na służbę Bogu, stąd też biblijny opis wejścia proroka w niebieską rzeczywistość przypomina ofiarę, spalaną w Bożym ogniu miłości.

Prorok Eliasz to przede wszystkim starotestamentowa figura Jezusa Chrystusa. Wzięcie do nieba Eliasza zapowiedziało pełne chwały wniebowstąpienie zmartwychwstałego Bożego Syna, który zesłał w dniu Pięćdziesiątnicy nowy ogień Ducha Świętego, objawiający wszystkim ludziom potęgę miłości przebaczającego Boga (Dz 2,1-4). Chrześcijańska tradycja, zestawiając obecność Eliasza blisko Jezusa na górze Przemienienia z doświadczeniem bliskości Boga objawiającego się prorokowi w „szmerze łagodnego powiewu” na Horebie (1Krl 19,12), zachęca wszystkich wierzących do życia w zażyłej relacji z Bogiem, który jest sensem i celem ludzkiego istnienia.

Warto zatem, aby każdy wierzący usłyszał osobiście pytanie, jakie Bóg skierował do oczekującego na spotkanie z Nim na Horebie Eliasza – Co ty tu robisz Eliaszu? – jako zaproszenie do refleksji nad sensem własnego życia i drogi wiary, której najważniejszym celem jest nieustanne poszukiwanie Boga.