Na drogach wiary biblijnego Izraela 3

Po tym rozpadzie tradycja biblijna używa zasadniczo na określenie ludności zamieszkującej terytorium Królestwa północnego nazwy Izrael. To właśnie na tym obszarze w IX w. przed Chr. pełnił swoją misję prorok Eliasz. Chociaż podejmowane w tamtym czasie przedsięwzięcia sprzyjały gospodarczemu rozwojowi tego regionu, to jednak często towarzyszyły im negatywne postawy społeczne i moralne, będące skutkiem pogłębiającego się kryzysu życia religijnego.

Kulminacyjny moment szybko postępującego procesu przyjmowania pogańskich wierzeń i obyczajów, który zmierzał do całkowitego zastąpienia kultu Boga Izraela kultem bóstwa nazywanego Baalem, przypadł właśnie w czasach Eliasza, gdy królem był Achab (IX w. przed Chr.). O rządach tego izraelskiego władcy Pierwsza Księga Królewska opowiada w następujący sposób:

„Achab, syn Omriego, czynił to, co nie podobało się PANU. W swoim postępowaniu okazał się gorszy od wszystkich swoich poprzedników. Jakby nie wystarczyło mu popełnianie grzechów Jeroboama, syna Nebata, to jeszcze wziął sobie za żonę Izebel, córkę Etbaala, króla Sydończyków, i zaczął służyć i oddawać cześć Baalowi. Wzniósł nawet ołtarz ku czci Baala w świątyni Baala, którą zbudował w Samarii, oraz wykonał posąg Aszery. Żaden z poprzednich królów Izraela nie popełnił tyle zła, co Achab, doprowadzając do gniewu PANA, Boga Izraela” (1Krl 16,29-33).