Woda bowiem jest darmowym darem jedynego Boga, który wyprowadził naród wybrany z Egiptu, gasił jego pragnienie na pustyni, a teraz w ziemi Kanaan, do której go wprowadził zabezpieczył wszystkie jego życiowe potrzeby. Potwierdzeniem prawdziwości troskliwej opieki Boga wobec wszystkich pokładających w Nim nadzieję, nawet podczas klęski suszy, jest wzruszający biblijny przekaz o tym, jak w sytuacji postępującego kataklizmu Eliasz był cudownie karmiony przez kruki:

„Wówczas zostało skierowane do niego słowo PANA: Idź stąd na wschód i ukryj się w wąwozie potoku Kerit, na wschód od Jordanu. Będziesz tam pił wodę z potoku, krukom zaś rozkazałem, aby cię żywiły. Wyruszył więc zgodnie z rozkazem PANA i zatrzymał się nad potokiem Kerit, na wschód od Jordanu. Rano i wieczorem kruki przynosiły mu chleb i mięso, wodę zaś pił z potoku. Po pewnym czasie jednak potok wysechł, gdyż w kraju nie było deszczu” (1Krl 17,2-6).

W oparciu o przywołany epizod można powiedzieć, że prorok posłuszny Bożemu słowu uczy wszystkich wierzących, że życie w całkowitej zależności od Boga wymaga absolutnego zawierzenia Mu, bez szukania jakichkolwiek zabezpieczeń, gdyż istnienie człowieka jest wyłącznie Bożym darem.

Ponieważ budowanie wspólnoty z Bogiem jest rzeczywistością dynamiczna, a wiara człowieka potrzebuje nieustannego oczyszczania z tego, co ciągle tylko ludzkie, dlatego też w historii Eliasza pojawił się trudny moment. Paradoksalnie, sam prorok musiał doświadczyć skutków suszy, którą zapowiedział, aby dzięki tej próbie na nowo zawierzyć dobremu Bogu, okazując posłuszeństwo Jego słowu.