Miłosierny Samarytanin

Kto jest bliźnim?

A zatem kto jest bliźnim tego napadniętego? Pytaniem tym Jezus zmusza uczonego w Prawie, by ten sam zastanowił się nad usłyszaną historią.

Przedstawiona historia jest prosta ale i niezwykle wymowna. Odpowiedź na pytanie Jezusa wydaje się zupełnie oczywista. Dlatego uczony w Prawie, być może nawet wbrew sobie, musi uznać, że bliźnim owego Żyda znajdującego się w niebezpieczeństwie śmierci stał się Samarytanin. Ciekawe jednak, że nie jest w stanie wypowiedzieć słowa „Samarytanin”, ale stwierdza: „Ten, który okazał mu miłosierdzie” (Łk 10,37). Ciekawe, iż nie potrafi w pełni docenić tego co uczynił Samarytanin.

Historia jednak nie kończy się. Jezus bowiem chce, by ta dyskusja na temat miłości oraz poszukiwanie odpowiedzi na pytanie kto jest moim bliźnim, nie pozostała jedynie teorią, ale by zaczęła przynosić owoce. Stąd też nakazuje uczonemu: „Idź i ty i czyń podobnie” (Łk 10,37). W ten sposób zostaje udzielona pełna odpowiedź na pytanie, które padło na początku całej historii, co trzeba uczynić, aby odziedziczyć życie wieczne? Jezus wyraźnie wskazuje, że dar życia wiecznego otrzymają ci, którzy będą pełnili czyny miłosierdzia.

A zatem bliźnim moim nie jest tylko osoba mi znana – pochodząca z tego samej społeczności, z tej samej rodziny, pochodząca z kręgu moich przyjaciół. Kochać mam nie tego, który mi czyni dobrze – bliźnim nie jest ten, który okazał miłosierdzie i stąd jak chcą niektórzy: „kochać mam tylko tego, który mi okazuje miłosierdzie”.

Jezus bowiem wyraźnie wskazuje, iż moim bliźnim jest każdy kto potrzebuje jakiejkolwiek pomocy. Przykazanie miłości Boga i bliźniego, stanowiące drogę do życia wiecznego, wypełnia ten, kto pełni czyny miłości bez stawiania pytań i zastanawiania się, czy potrzebujący zasługuje na miłość, bez patrzenia na swoją korzyść. „Kto nie miłuje swego brata, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1J 4,20).