Miłosierny Samarytanin

IV. Kontemplatio – czas bycia sam na sam z Panem

Po lectio – po poznaniu słowa, po spojrzeniu na siebie – meditatio, po oratio – po modlitwie, następuje czas ciszy – bycie w ciszy z Bogiem.

Modlitwa na zakończenie medytacji

Bóg „widzi” mnie z daleka (por. Łk 15,20), nawet gdybym był na krańcach ziemi (por. Ps 139,1-12)! Ja często poraniony, uciekam przed Nim; ale On wychodzi mi naprzeciw, wchodząc w najdalsze opuszczenie, aż po wołanie: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mk 15,34).

Ja często wpadam w ręce rozbójników; On skończył dla mnie między złoczyńcami (Łk 23,33.39-43). Jestem odzierany z Jego obrazu we mnie; a tymczasem Jego nagość ubiera mnie (por. Łk 23,34b). Jestem raniony; tymczasem przez Jego rany zostaje uzdrawiany (1P 2,25).

Jestem porzucany na wpół żywy; Jego całkowite powierzenie się śmierci daje mi życie (Łk 23,40). Tak często opuszczam Ojca i tracę życie; On mi je przywraca, oddając się Ojcu (Łk 23,46). On zszedł, zobaczył (por. Wj 3,7-8), wzruszył się, podszedł do mnie i opatrzył rany mojego serca (por. Ps 147,3), gdyż jest łaską i miłosierdziem (por. Wj 33,19). Jest moim Bogiem, który kocha mnie miłością odwieczną (Jr 31,3)!

A teraz mogę Go kochać całym sercem, odwzajemniając się: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, Mnie uczyniliście” (Mt 25,40).